داگْ هامِرْ شولْدْ، دومین دبیرکل سازمان ملل متحد در 29 ژوئیه سال 1905م در سوئد به دنیا آمد. وی پس از پایان تحصیلات خود به تدریس اقتصاد در دانشگاه استکهلم سوئد پرداخت و در سال 1951م معاون وزارت امورخارجه سوئد گردید. هامر شولد در آوریل 1953م نامزد دبیر کلی سازمان ملل متحد شد و به عنوان دومین دبیرکل این سازمان، رای اکثریت را به دست آورد. وی مجدداً در 1957م به این سمت برگزیده شد. هامر شولد یکی از معدود دبیران کل سازمان ملل بود که به حقوق کشورهای جهان سوم توجه خاصی نشان داد. هامر شولد در ایفای وظایفش خالی از هرگونه محافظه کاری بود. وی در حالی که می کوشید در محدوده اختیارات اعطایى منشور ملل متحد و قطعنامه مربوطه انجام وظیفه کند، ولی هیچ وقت ابتکار عمل شخصی را در حل معضلات بین المللی از دست نمی داد. تمام تلاش او آن بود تا در حالی که دوام و ثبات سازمان ملل را حفظ می کند، به گونه ای انعطاف پذیری در آن آورد تا سازمان بتواند به آسانی به مشکلات غیرقابل پیش بینی پاسخ دهد. او در ماجرای بحران کانال سوئز در سال 1956 از مصر دفاع کرد و برای حل و فصل حوادث کشور افریقایى کنگو همت گماشت. هامر شولْدْ به درخواست پاتْریس لومومْبا، نخست وزیر کنگو، هزاران نیروی حافظ صلح سازمان ملل را برای پایان دادن به فعالیت های گروه های شورشی کنگو، روانه این کشور ساخت و سپس برای میانجی گری بیشتر در منازعات کنگو در تابستان سال 1960م عازم این کشور شد. اما در روز 17 سپتامبر آن سال، هواپیمای هامر شولد در آسمان کنگو هدف آتشبار ضدهوایى گروه های شورشی این کشور به رهبری موسی چومبه قرار گرفت و سرنگون گردید که به کشته شدن هامر شولد و کلیه همراهان انجامید. او پیش از مرگ به سبب فعالیت های صلح دوستانه اش در ماجرای کنگو، موفق به دریافت جایزه صلح نوبل شده بود. پس از هامر شولد، اوتانْتْ به دبیرکلی سازمان ملل منصوب گردید.
