لویى ماری ژولین ویو معروف به پیر لوتی نویسنده فرانسوی، در 14 ژانویه 1850م به دنیا آمد. وی پس از اتمام تحصیلات مقدماتی و عالی خویش به خدمت نیروی دریایى درآمد و از افسران برجسته ارتش گردید. لوتی در همین زمان كار ادبی خویش را آغاز كرد و نوشته های خویش را در سبك امپرسیونیسم انتشار داد. هدف پیروان این مكتب، رهایى از قواعد دست و پاگیر قدیم و بیان تاثیرگذاری كلی یك صحنه یا موضوع بدون پرداختن به جزئیات است. پیر لوتی پس از چندی شهرت قابل ملاحظه ای به دست آورد چنان كه در سال 1891م به عضویت فرهنگستان فرانسه انتخاب گردید. وی پس از آن، سفری به خاوردور، اقیانوسیه و خاورمیانه انجام داد كه این سفرها، مایه های رمان های بعدی او را فراهم آورد. چنان كه در سفری كه به ایران نمود، كتاب به سوی اصفهان را نگاشت. پیر لویى دارای قدرت فراوان ذاتی در بازآفرینی احساسات و پرداخت صحنه هاست. او درعین حالْ نویسنده ای است كه تقریباً همواره ذهنیت گرا و بی اعتنا به مذهب، اخلاق و فلسفه است، ضمن اینكه وی در رمان هایش، هم طرح و هم شخصیت پردازی را نادیده می گیرد. پیرلوتی شیفته لذت نفسانی است و ناپایداری لذت را هم خوب درك می كند. به همین لحاظ، روح اندوه و افسردگی بر آثارش سایه افكنده است. لوتی با نوشتن رمان های موفقیت آمیز، مورد تحسین منتقدان بزرگ قرار گرفت و شهرت فراگیری كسب كرد. قسمت عمده آثار لوتی، نوعی زندگی نامه شخصی به شمار می آید، چنانكه از خلال داستان هایش می توان به زندگی روحی و فكری و اضطراب ها، ملال ها، نگرانی ها و هیجان هایش پی برد. لوتی با آنكه مغز فیلسوفانه نداشت، پیوسته از ناچیز بودن بشر در برابر عالم خلقت و ازتاثیر نیرومند زمان در وحشت بود. در آثار لوتی جهان بینی و قدرت مشاهده دقیق در وصف اقالیم و اشیاء دیده می شود كه با شیوه نگارش ساده او هماهنگی خاص دارد. از جمله آثار او می توان به گل های اندوه، تبعید شده، عروسی لوتی و در حال احتضار اشاره كرد. پیر لوتی سرانجام در دهم ژوئن 1923م در 73 سالگی درگذشت.
