سرمنشأ ناآرامی ها و جنگ های داخلی در اسپانیا را باید از زمانی دانست كه آلْفونْسْ سیزدهم، پادشاه مستبد این كشور، تحت فشار جمهوری خواهان، مجبور به استعفا شد و حكومت جمهوری در اسپانیا برقرار گردید. اما چندی بعد، نظامیانِ این كشور به رهبری ژنرال فرانسیسكو فرانكو به بهانه نابسامانی های سیاسی و اقتصادی، با حمایت مالی و تسلیحاتی آلمان نازی و ایتالیای فاشیست، به جنگ با جمهوری خواهان پرداختند و بدین ترتیب جنگ های داخلی اسپانیا از 17 ژوئیه 1936م آغاز شد. نیروهای فرانكو تا اواخر سال 1936م نیمی از خاك اسپانیا را به تصرف خود درآوردند و از اوایل سال 1937م به كمك آلمان و ایتالیا، حمله به پایتخت وایالات شمالی كشور را آغاز كردند. در این میان، جمهوری خواهان با وجود دریافت كمك از برخی كشورهای اروپایى، نتوانستند در مقابل سلطنت طلبان مقاومت كنند و با ورود نیروهای داوطلب خارجی به اسپانیا، جنگ داخلی این كشور عملاً به یك رویارویى بین المللی تبدیل شد. در طول سال 1938م، با افزایش كمك های آلمان و ایتالیا به نیروهای فرانكو و قطع كمك شوروی به حكومت جمهوری اسپانیا، نیروهای دولتی در وضعی دشوار قرار گرفتند و از اواخر سال 1938م در تمام جبهه ها با شكست روبرو شدند. درسه ماهه اول سال 1939م، شهرهای بزرگ اسپانیا یكی پس از دیگری سقوط كرد و با سقوط مادرید، آخرین پایگاه حكومت جمهوری خواهان در 28 مارس 1939م، عمر حكومت جمهوری در اسپانیا نیز به پایان رسید. سرانجام پس از دو سال و نیم جنگ داخلی در اسپانیا، جمهوری خواهان شكست خوردند و ژنرال فرانكو به قدرت رسید. از این زمان، حكومتِ نظامی مستبد و سركوب گرِ سی و شش ساله فرانكو بر این كشور آغاز شد و او تا زمان مرگ در 20 نوامبر 1975، با دیكتاتوری تمام بر اسپانیا حكومت نمود.
