میرزا حسین بن محمد تقی بن محمد علی نوری مازندرانی معروف به میرزا حسین نوری در سال 1254 ق در شهرستان نور در مازندران به دنیا آمد. میرزای نوری، فقیه امامی، محدث، مفسر و شاعر، نزد شیخ العراقین عبدالحسین تهرانی، شیخ مرتضی انصاری، حاج ملاعلی كَنی، میرزا محمدحسن شیرازی و سیدمهدی قزوینی تلمذ نمود. میرزا حسین نوری همچنین از استادان شیخ آقابزرگ تهرانی، حاج شیخ عباس قمی، محمد حسین كاشف الغطاء و سید شرف الدین عاملی در حدیث نیز بوده است. میرزای نوری در ترویج اصول مذهب جعفری و نشر آثار ائمه ی اطهار(ع)، كوشش بسیار كرد. همچنین این عالم فاضل در عبادت، پرهیزگاری، تقوی و كمالات نفسانی، انسانی نمونه بود. از آثار وی: مُستَدرك الوسایل در فقه(در 3 جلد) است كه به جهت تألیف این كتاب به ایشان "صاحب مُستَدرَكُ الوَسایل" می گویند. مَعالِمُ الصَّبر، جَنَّةُالمأوی و نَفَسُ الرَّحمن فی فضائلِ سَلمان، نیز از اوست. میرزای نوری دارای كتابخانه ی جامع و معتبری بود كه در ایران و عراقِ عرب نظیر آن در كمیت و كیفیت یافت نمی شد ولی این كتابخانه پس از وفات میرزا، به كلی متفرق شد. ایشان پدر همسر شهید شیخ فضل اللَّه نوری، عالم مبارز و آگاه دوران مشروطه بود و بسیاری از كتب نفیس میرزا حسین، نزد فرزندانِ شیخ فضل اللَّه نوری، ماند. بعدها مقداری از این كتاب ها، توسط آیت اللَّه بروجردی خریداری و به كتابخانه ی معظم له در نجف اشرف منتقل شد. میرزا حسین نوری سرانجام در 17 یا 27 جمادی الثانی سال 1320 ق در 66 سالگی بدرود حیات گفت و در نجف اشرف مدفون گشت.
مطالب مرتبط
