صله رحم منهای تلگرام

صله رحم را می توان یکی از بهترین روش ها برای دورهمی ها و دیدار با فامیل دانست. اما امروزه یکی از معضلاتی که دورهمی های فامیلی را تهدید و تبدیل به جدایی می کند، استفاده از موبایل یا شبکه های مجازی در این دیدارها است.
وقتی به منزل یکی از اقوام برای دید و بازدید و صله ی ارحام می رویم، بجای اینکه با یکدیگر صحبت کرده و از خاطرات و تجارب یکدیگر در زندگی بحث کنیم، هر یک از افراد، با گوشی خود در یک طرف  اتاق، مشغول به چت یا سر زدن به کانال های تلگرامی در فضای مجازی است.
وقتی فردی از فامیل، نسبت به این کار آنها شاکی شود در پاسخ می گویند، چه کار کنیم؟ بهتر از این است که بنشینیم و غیبت یکدیگر را انجام دهیم!.

ماهیت دورهمی ها
اصل دورهمی باعث خوشحالی و ادخال سرور در انسان می شود، لذا همانطور که گذشتگان ما، در میهمانی های شبانه ی خود، دور کُرسی  جمع شده و از خاطرات و تجارب و حتی گاهی مجلس را با شوخی ها و بذله گویی خود به محفلی شاد تبدیل می کردند، ما نیز می توانیم مانند آنها مجالسی شاد داشته باشیم، لذا این راهکار می تواند یکی از بهترین ابزارها برای دور شدن از فضای مجازی و نزدیکی بیشتر به دنیای حقیقی در صله رحم شود.
لذا این روش را در سیره ی پیامبر اکرم و معصومین(علیهم و السلام) مشاهده می کنیم.
معمربن خلّاد می گوید از امام رضا(صلی الله علیه و آله) پرسیدم، فدات گردم! انسان در میان قبیله و بستگان خود گفتگو می کند و با همدیگر شوخی می کنند و می خندند. این کار چه حکمی دارد؟
امام فرمود: تا زمانی که سخنان آنها به خلاف شرع منجر نشود، مانعی ندارد.
راوی می گوید: گمان کردم مقصودش این بود که اگر منتهی به فحش نشود، اشکالی ندارد. سپس فرمود: عربی بادیه نشین خدمت رسول خدا می رسید و هدیه ای برای آنحضرت می آورد و سپس می گفت: ای رسول خدا! پول هدیه ی ما را بده! پیامبر می خندید و هر زمان مغموم و ناراحت می شد می فرمود: آن عرب چه کار خوبی می کرد، ای کاش دوباره نزد ما می آمد. [1]

نتیجه:
ما می توانیم مانند گذشتگانمان یک دورهمی و صله ی رحم شادی داشته باشیم به شرطی که موبایل و وسایل ارتباط مجازی را از خود دور کرده و فضای شادی را به دور از هرگونه حرمت شکنی و فعل حرام برای خود مهیا کنیم.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پی نوشت:
[1]. «سَأَلْتُ أَبَا الْحَسَنِ ع فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ الرَّجُلُ يَكُونُ مَعَ الْقَوْمِ‏ فَيَجْرِي‏ بَيْنَهُمْ‏ كَلَامٌ‏ يَمْزَحُونَ وَ يَضْحَكُونَ فَقَالَ لَا بَأْسَ مَا لَمْ يَكُنْ فَظَنَنْتُ أَنَّهُ عَنَى الْفُحْشَ ثُمَّ قَالَ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص كَانَ يَأْتِيهِ الْأَعْرَابِيُّ فَيُهْدِي لَهُ الْهَدِيَّةَ ثُمَّ يَقُولُ مَكَانَهُ أَعْطِنَا ثَمَنَ هَدِيَّتِنَا فَيَضْحَكُ رَسُولُ اللَّهِ ص وَ كَانَ إِذَا اغْتَمَّ يَقُولُ مَا فَعَلَ الْأَعْرَابِيُّ لَيْتَهُ أَتَانَا»، كلينى، محمد بن يعقوب بن اسحاق، الكافي (ط - الإسلامية)، دار الكتب الإسلامية، تهران، چاپ چهارم، 1407 ق، ج2، ص663.