گریزها و ذکر مصیبت امام مجتبی (علیه السلام)

گریزها و ذکر مصیبت امام مجتبی (علیه السلام)
همسری داشت حسین همچو رباب              بود عمری ز غمش در تب و تاب
لیک دلها همه غم پرور تو                            که بود قاتل تو همسر تو
داد این گنبد وارونه ی پست                        دو زن خائنه را دست به دست
آن یک از زهر جفا قلب تو سوخت                 وین به تابوت تن پاک تو دوخت
من دل خسته غریب وطنم                         پاره ی قلب پیمبر حسنم
نگذارید بداند زینب                                    زچه گلگون شده رنگ کفنم
تیر هم گر بدنم را بدرید                             ببریدم ولی آهسته برید
مرحوم آیت الله مجتبی تهرانی
جناده می گوید همین طور گوش می کردم. یک وقت دیدم نفس آقا قطع شد. چهره را نگاه کردم و دیدم رنگشان زرد شد و دیگر نمی تواند حرف بزند. جناده می گوید: وقتی وارد شده بودم دیدم تشتی جلوی آقا است و لخته های خون در این تشت می ریزد. به آقا عرض کردم: چرا خودتان را معالجه نمی کنید؟ رو کرد به من و گفت: ای جناده! مرگ را به چه چیز می توان معالجه کرد؟ می گوید در این هنگام بود که یک وقت دیدم برادرش حسین (علیه السلام) وارد شد و همراهش اسود بن ابی الأوسد است. وقتی چشم برادر به برادر افتاد، از جا حرکت کرد و برادر را در آغوش کشید. حسین (علیه السلام) بین دو دیدگان امام حسن (علیه السلام) را  بوسید، در کنار برادر نشست و با هم راز می گفتند. ظاهراً وصایایی بود که امام حسن به امام حسین می کرد. یک وقت دیدم که اسود بن ابی الأوسد صدایش بلند شد: «إِنَّا لِلَّهِ‏ وَ إِنَّا إِلَیْهِ‏ راجِعُونَ‏»، لحظات آخر امام حسن (علیه السلام) است...
حجة الاسلام و المسلمین فرحزاد
امام حسن مجتبی کریم اهل بیت (علیهم السلام) است. تجربه نشان داده است کسانی که به این امام توسل پیدامی کنند حاجتشان سریع برآورده می شود. یکی از دوستان می گفت: خانمی بچه دار نمی شدند. سال ها دکتر می رفتند و انواع درمان ها را انجام داده بود اما مشکلش رفع نمی شد. در ایام نیمه مبارک ماه رمضان با ناراحتی نشسته بود و تلویزیون برنامه ای درباره امام حسن مجتبی (علیه السلام) نشان می داد. دل این خانم می شکند و توسل به این امام می کند و از خدا فرزند صالح و سالمی درخواست می کند. فردای آن روز همسایه ای در خانه اش را می زند و می گوید: دیشب خواب آقا امام حسن مجتبی (علیه السلام) را دیدم که به خانه شما آمده اند و در خانه شما را کوبیدند و یک جفت کفش برای شما آوردند. حضرت توسل این زن را قبول کرده بود و بعد از چند روز آن خانم حامله شدند و خدا به آن ها فرزندی داد. این توسلات خیلی کارساز است.
امام حسین (علیه السلام) به خواهرشان حضرت زینب می فرماید: برادرم حسن از من بهتر بود «وَأَخِی خَیْرٌ مِنِّی»1 روایت داریم که برادر بزرگ تر، حکم پدر انسان را دارد. امام حسن ده سال امامت بر امام حسین (علیه السلام) کرده بود. امام بعدی باید تابع امام قبلی باشد.
اشک امام حسین (علیه السلام) بر غربت و مظلومی امام حسن (علیه السلام)
همه عالم برای غربت آقا اباعبدالله (علیه السلام) اشک می ریزند اما امام حسین (علیه السلام) بر غربت و مظلومی برادرش اشک می ریزد. خیلی از بزرگان ما معتقد بودند مظلومیت امام حسن (علیه السلام) حتی از امام حسین (علیه السلام) هم بالاتر بوده است. امام حسین (علیه السلام) بالاخره یک یارانی باوفایی داشتند اما امام مجتبی (علیه السلام) کنار اصحاب و یارانشان زره می پوشیدند. در نماز سجاده را از زیر پای آقا کشیدند و آقا را به زمین انداختند و به آقا حمله کردند و به بدن آقا خنجر زدند. آقا اباعبدالله (علیه السلام) همسرهایی داشتند که یکی از دیگری بهتر بود. حضرت رباب (علیها السلام) یک سال زیر آفتاب ماند و گفت: چون آقا اباعبدالله (علیه السلام) را با لب های تشنه و زیر آفتاب کربلا به شهادت رساندند؛ من هم باید بنشینم برایش عزاداری کنم. اما همسر امام مجتبی (علیه السلام) قاتلش بود و در خانه هم غریب بوده است. پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: چشمی که برای حسنم اشک بریزد کور وارد صحرای محشر نمی شود. آن قدم هایی که برای زیارت حسنم برود بر پل صراط نمی لرزد. یک عمر خون دل خورد و مصائب فراوان دید. از دوست و دشمن و نزدیکان صدمه دید. امام توسط جعده نانجیب مسموم می شود. صدا می زند برایم تشتی بیاورید. خواهر برادرها خوشحال شدند که آقا سم ها را بر می گرداند و حالش خوب می شود. اما دیدند لخته های خون در تشت ریخت. اینجا هم یک تشت بود که دل اهل بیت (علیهم السلام) را آتش زد. در شام و در مجلس یزید هم یک تشت بود که دل اهل بیت (علیهم السلام) را آتش زد. همه جا به قاری قرآن احترام می گذارند. به خانواده شهید احترام می کنند. اما پیش روی بچه ها و عزیزان امام حسین (علیه السلام) آن نانجیب چوب خیزرانش را برداشت و به سر بریده امام زد.
امام جماعت مسجد شیعه های مدینه، شیخ امری(ره)، ایشون، به نقل از مرحوم پدرشون، فرمودند: موقعی که این، قبور رو می خواستن تخریب کنند، مفتی اون زمان دستور داد، حکومتم اجرا کرد که باید این قبور به دست شیعه ها خراب بشه، گفت: شیعه ها رو آوردند، ایشون کسانی که رفتند، مدینه، شیخ امری رو می شناسند ، یه مسجد شیعه تو مدینه هست، که حالا، یه جای دور به این شیعه های مظلوم دادند، این شیخ امری بزرگوار اونجا نماز می خونده، خودش گاهی پسرش، ایشون می فرمودند که شیعه ها رو آوردند، که باید قبرها رو شما خراب کنید، خوب دیدید حتماً بارگاهی بوده، الان عکس اون بارگاه هم چاپ شده، تقریباً شصت یا هفتاد سال پیش، گفت: شیعه ها گفتند که اگر، تک تک ما رو گردن بزنید ما همچین کاری رو نمی کنیم، مامورین گفتند ایرادی نداره، از اولین نفر شروع می کنیم، جلاد رو آوردند، اولین نفر رو اومد گردن بزنه، جلاد حالش بد شد افتاد، اینها فهمیدند یه سرّی هست، نباید الان به این مسئله زیاد پافشاری کنند، البته از حرفشون پایین نیومدند، ایشون می فرمود: بزرگ شیعه ها اون موقع خواب آقامون امام مجتبی (علیه السلام) رو دیدند: آقا در عالم رویا فرمودند: فلانی، شما این کار رو قبول کنید، خودتون با دست خودتون خراب کنید، ایشون می گه: عرض کردم آقا جان قربونت برم، اگه همه ی ما رو تو این راه، قطعه قطعه بکنند، ما همچین جسارتی نمی کنیم، آقا فرمودند: صحبت همین جاست، اگه بدست غیر از شماها، این کار انجام بشه، اینها به قبر ماهم جسارت می کنند، لذا می گفتند: شیعه ها جمع شدند، با اشک چشمشون این قبرها رو یکی یکی ،آجرها رو بر می داشتند، خراب می کردند، باشه ان شاءالله دوباره با اشک های چشممون این قبرها ساختنه بشه، خدایا به حق حضرت زهرا (سلام الله علیها) این قدم ها رو مدینه و کربلا با هم برسان.
بی خود نبود شب عاشورا دل زینب گرفت، عرض کرد: حسین جان این اصحابت رو امتحان کردی؟ فرمود: زینب جان این اصحابم تا آخرین قطره ی خون پای من ایستادن، چرا این سئوال رو می کنی؟ آخه از حسنم خاطراتی دارم.
به علامه ی طباطبایی گفتند: چرا صلح کرد امام حسن (علیه السلام)؟ فرمود: امام حسین (علیه السلام) هفتاد و دو تا یار داشت، امام حسن (علیه السلام) نداشت.  امام حسین اومد نماز بخونه، حبیب، سعید ایستادند، یکی هفده تیر، یکی سیزده تیر خورد، خم به ابرو نیاوردند، امام حسن (علیه السلام) تو خیمه ی فرماندهی مشغول نماز بود، سجاده رو از زیر پاش کشیدند، چنان به ران مبارک خنجر زدند استخوان معلوم شد، بمیرم برا غریبیت آقاجان.