ساموئل جانسون معروف به دکتر جانسون، ادیب، منتقد، نویسنده و مقاله نویس معروف انگلیسی در 18 سپتامبر سال 1709میلادی در لیچ فیلد انگلستان به دنیا آمد. پایه آموزش او در کتاب فروشی پدرش گذارده شد و پس از اتمام تحصیلات در زادگاهش به آکسفورد رفت اما به سبب فقر و نیاز مالی، دنباله تحصیل را رها کرد و به وسیله نشر مقاله های آموزشی و ریاست مدرسه ای خصوصی امرار معاش نمود. جانسون در 28 سالگی به لندن رفت و با تهیه مقاله های سیاسی و نقد ادبی و گزارش پارلمانی و نیز انتشار اشعار هجوآمیز شناخته شد. وی پس از آن به عنوان نثرنویس ممتاز به جامعه معرفی گشت و از سال 1747میلادی طرح فرهنگ نامه عظیم و معروف خود را آغاز کرد. از این به بعد به کار مداوم پرداخت و در طی کوششی هفت ساله، فرهنگ زبان انگلیسی را در دو جلد منتشر نمود. این اثر نفوذ عمیقی به دست آورد و مبنای تحقیق تاریخی زبان انگلیسی قرار گرفت. فرهنگ زبان انگلیسی، فرهنگ نامه ای بود برای پیرایش و جداسازی زبان انگلیسی از اصطلاحات بیگانه و منزه ساختن آن از نظر صرف و نحو زبان. جانسون ضمن این کارْ منظومه طولانی بیهودگی امیال انسان که آمیخته با بدبینی مداوم شاعر بود را به چاپ رساند. او هم چنین با نگارش کتاب هشت جلدی نقدی بر شکسپیر، ادیب شهیر هم وطنش، استادی خود در هنر نقد را بر همه آشکار کرد. در همین زمان، جانسون صورت دیگری از نبوغ خود را ظاهر ساخت و رمان فلسفی شاهزاده حبشی را در دو جلد انتشار داد. پس از آن، جانسون که به وسیله فرهنگ نامه اش در محیط ادب کشور معروف شده بود، با انتشار این رمان به شهرت جهانی رسید و کتابش بلافاصله به زبان های مختلف ترجمه شد. نویسنده در این اثر داستانی هجوآمیز، پوچی آرزوهای بشر و عدم امکان دسترسی به خوشبختی در این دنیای ناقص را نشان می دهد. در رمان شاهزاده حبشی مکالمه ها از روانی بسیار برخوردار است و جانسون با درایت خویش توانسته است مسائل معنوی و اندیشه های اروپایى را با مسائل کشوری دور و نامأنوس بیامیزد. پیروزی این اثر، تنها به آن زمان، محدود نشد و هنوز این کتاب از بهترین نمونه های نثر در زبان انگلیسی به شمار می آید. اثر دیگر جانسون، زندگی شاعران انگلیسی است که در آن شرح حال 52 شاعر از قرن هفدهم و هجدهم مورد نقد و بررسی قرار گرفته است. این کتاب سندی استثنایى درباره تاریخ اندیشه ها و ذوق و سلیقه و ادبیات یک عصر به شمار می رود. در این دوره، جانسون زندگی فعالانه ای را در اجتماع پیش گرفت که مانند آثارش حائز اهمیت بود. وی یک انجمن ادبی تأسیس کرد و در آن با همکارانش زمینه بحث های سودمند ادبی را فراهم آورد. با آنکه فعالیت های ادبی جانسون در زمینه های مختلف و متنوع بود، با این حال، معاصرانش او را فیلسوف می شناختند. وی شخصاً از فیلسوفان نفرت داشت و القابی تند برای آنان می نهاد. فلسفه خود وی، چنانکه در منظومه بیهودگی امیال انسان یا پوچی آرزوهای بشر مطرح شده است، سردِ هجاآمیز زندگی است. به نظر او زندگی رنجی است مداوم که مردمْ آن را تنها به واسطه لذت ها و شادی های اتفاقی اش تحمل می کنند. ستیزه وی علیه فقر و بیماری نیز که شجاعتِ الهام بخش و تماشایى او را در برابر درد نشان می دهد، تتمه نانوشته ای بر فلسفه او است. گرچه جانسون از نظر ظاهری، ناقص و دارای حرکات نامنظم و نامتعادل بود، با این همه فردی محبوب و شخصیتی منحصر به فرد به شمار می رفت. وی چهره ای ممتاز در ادبیات نیمه دوم قرن هجدهم میلادی بوده و در واقع بر محیط ادبی عصر خود، فرمان روایی داشته است. جانسون در سراسر زندگی، در جستجوی برقراری تعادلی میان عقل و مذهب بود. وی بیانی پرقدرت و آمیخته با طنز و در عین حال خردمندانه و سرشار از معرفت و ادراک جهانی داشت. ساموئل جانسون سرانجام در نوزدهم فوریه 1784میلادی در 75 سالگی درگشت.
