استاد علی محمد حیدریان در سال ۱۲۷۵ش در شهر اصفهان به دنیا آمد. او تحصیلات خود را در مدرسه هاى خرد و آلیانس (فرانسوی زبان) ادامه داد و در همان طفولیت پدر خود را از دست داد و تحت تکفل برادرش قرار گرفت. از ابتداى تشکیل هنرستان نقاشى کمال الملک، وی از نخستین هنرجویانى بود که نقاشى را از کمال الملک آموخت. حیدریان بعدها در کنار استاد کمال الملک به تربیت شاگردان نقاشى پرداخت. وى هم چنین از استادان مؤسس هنرکده نقاشى بود که پس از آن تبدیل به دانشکده هنرهاى زیباى دانشگاه تهران شد. در آن زمان به حیدریان بورسیه اى براى سفر به خارج و تکمیل مطالعات و هنر خود اعطاء شد. طی این سفر، سه ماه در بروکسل (بلژیک) و سه ماه در پاریس (فرانسه) به سر برد و با آثار نقاشان بزرگ آشنا شد و به کپى برداری از آن ها پرداخت. وی بعد از شش ماه بورسیه را ناتمام گذاشت و از پاریس به ایران گشت و مجدداً به کار در دانشکده و تعلیم مشغول شد. حیدریان در سال ۱۳۴۳ش به سمت استاد تمام وقت در دانشکده هنرهاى زیبا منصوب شد و در سال ۱۳۴۶ش با توجه به خدماتش به هنر ایران به عنوان استاد ممتاز دانشکده هنرهاى زیبا انتخاب شد. آثار باقی مانده از حیدریان را مى توان در پنج دسته طبقه بندى کرد: تابلوهایى از صورت اشخاص (پرتره)، تابلوهایى از مناظر طبیعى یا فضاهاى سربسته مانند اتاق، تابلوهایى با عنوان طبیعت بى جان، تابلوهایى که از آثار نقاشان جهان کپى شده است مانند کارهاى رامبراند، ولاسکوئر، رنوار، شیشکین و تى سین و تابلوهاى تخیلى استاد مانند تابلوى حضرت موسى (علیه السلام) یا تابلوى غدیر خم یا تابلوى حضرت مسیح (علیه السلام). از جمله آثار وى مى توان به دو مورد اشاره کرد: کپى تابلوى چوپان "میله" که در مجموعه خانوادگى محفوظ است و چهره اى از پروفسور پاستور که در موزه مؤسسه پاستور پاریس نگهداری می شود. حیدریان در تمام زندگى خود هرگز در هیچ نمایشگاه خصوصى شرکت نکرد و اگر هم در نمایشگاه هاى دسته جمعى شرکت مى کرد، با اصرار دوستانش بود. حیدریان تا سال ۱۳۶۷ش در کارگاه نقاشى خود مشغول به کار بود و به تربیت نقاشان می پرداخت. کسانى هم چون جواد حمیدى، محمود جوادى پور، مرتضى ممیز، کیخسرو خروش، پرویز کلانترى و منیر فرمانفرمائیان و بسیارى دیگر... از جمله معروف ترین شاگردان وى بوده اند که هریک نامی آشنا در عرصه هنر این مرز و بوم به شمار می روند. سبک کار استاد علی محمد حیدریان؛ کلاسیک، ناتورالیسم و گاهى به همراه رگه هایى از تأثیرات قلم امپرسیونیست ها می باشد. این استاد شهیر نقاشی در اسفند ۱۳۶۸ش در خانه خود زمین خورد و پس از آن از صندلى چرخ دار استفاده می کرد تا بالاخره در تاریخ بیست و چهارم شهریورماه سال ۱۳۶۹ هجری شمسی دار فانى را وداع گفت.
