با آشکار شدن نشانه های پیروزی متفقین و شکست متحدین در جریان جنگ جهانی دوم، کنفرانس های متعددی با حضور سران کشورهای پیروز برای بررسی اوضاع نظامی و آینده سیاسی جهان برگزار گردید که یکی از این نشست ها، کنفرانس دمْبارتن اوکسْ بود که در 21 اوت 1944م با حضور سران امریکا، شوروی، چین و انگلستان در ایالت کلمبیای امریکا آغاز به کار کرد. هدف از برپایى این کنفرانس، مذاکره پیرامون تأسیس یک سازمان بین المللی بود که بتواند راه حل هایى برای رفع مشکلات پس از جنگ ارائه دهد. در این جلسات در خصوص اساسنامه سازمان ملل متحد، مذاکراتی انجام گرفت و طرح مقدماتی منشور که بعداً منشور ملل متحد نامیده شد، تهیه گردید. براساس توافقات حاصله در این کنفرانس، سازمان ملل مرکب از یک مجمع عمومی، یک شورای امنیت، یک دبیرخانه و یک شورای اقتصادی - اجتماعی می باشد. کنفرانس دمبارتن اوکس در واقع نقطه پایان موجودیت جامعه ملل و نقطه آغاز سازمان ملل متحد بود. با این حال، سازمان ملل متحد گرچه ناکارآمدی و عدم توانایی جامعه ملل را به چالش کشانید و در حقیقت، اجماع بین المللی برای پیشگیری از جنگ را به دنبال داشت، اما در مقام عمل، از ایفای نقش واقعی خود دور مانده و با ارائه حق وتو به کشورهای بزرگ، کارایی و استقلال عمل خود را زیر سؤال برده است.
