نامزدهای انتخابات بخوانند + احادیث

۱- انجام وظیفه در نظام اسلامی افتخار دارد

انجام تکلیف و بر عهده گرفتن بار سنگین مسوولیت در نظام اسلامی از بالاترین اعمال دینی و از جمله وظایفی است که خدای متعال برای کسانی که چنین توانی دارند مشخص کرده است. این وظیفه در عین سنگین و سهمگین بودن ثواب و نتایج خوبی نیز به دنبال دارد و البته کسی که از چنین وظیفه ای شانه خالی کند را نمی توان مدح کرد. در متون دینی در موارد متعددی از کسانی که وظایف عمومی را برعهده می گیرند و در راه این کارهای بزرگ زحمت می کشند تقدیر شده است. چنان که از حضرت مولی الموحدین علی علیه السلام منقول است که فرموده اند:

خَیرُ النَّاسِ مَنْ تَحْمِلَ مَئُونَةَ النَّاسِ.[1]

بهترین مردم کسی است که سنگینی بار مردم را به دوش می کشد

مشخص است که گاه برعهده گرفتن این بار سنگین نیازمند پذیرفتن مسوولیت ها و کارهایی است که در صورتی که شرایط آن موجود باشد و فرد صلاحیت لازم برای آن را داشته باشد پذیرفتن آن مسوولیت نیز کاری خوب و شایسته است. چنان که از رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم نقل شده است که فرمودند:

خَیرُ النَّاسِ الْقُضاةُ بِالْحَقِّ.[2]

بهترین مردم قضاوت کنندگان به حق هستند

۲- قدرت و ریاست در نظام اسلامی نیازمند صلاحیت است

در کنار مطالبی که در بالا ذکر شد باید توجه داشت که مساله خدمت به مردم و مسوولیت پذیری در نظام اسلامی تبدیل به یک بهانه برای قدرت طلبی و هواپرستی نشود. در نظام اسلامی هر کسی صلاحیت هر مسوولیت و پستی را ندارد و اگر کسی که صلاحیت کاری را ندارد خود را برای آن کار مطرح کند و آن قدرت را بطلبد در واقع در جهت هلاکت خویش قدم برداشته است. چنان که به امام رضا علیه السلام منسوب است که حضرت فرموده باشند:

مَنْ طَلَبَ الرِّئَاسَةَ لِنَفْسِهِ هَلَک فَإِنَّ الرِّئَاسَةَ لَا تَصْلُحُ إِلَّا لِأَهْلِهَا.[3]

هر کس برای خود ریاست را بطلبد هلاک شده است چرا که ریاست جز برای کسانی که صلاحیت آن را دارند مجاز نیست.

بر این اساس ادعای خدمتگذاری و تلاش برای بر دوش گرفتن سنگینی بار مردم کافی نیست و انسان باید شایستگی و صلاحیت لازم برای چنین کارهای بزرگی را نیز داشته باشد. البته ما بر اساس حسن نیت اولا چنین فرض می کنیم که همه برادران مومنی که خود را برای انتخابات و پست هایی از این دست مطرح کرده اند واقعا برای رضای خدا چنین کاری را کرده اند و قصد و منظور قدرت طلبی و هوای نفس ندارند. اما شایسته است که این برادران نیز توجهی به این معارف دینی داشته باشند. از سوی دیگر اگر خلاف این امر مشخص شد و معلوم شد که کسی قدرت طلبی دارد و یا صلاحیت لازم را ندارد و باز هم برای قدرت حرص می زند آنگاه می توان او را مصداق چنین احادیثی دانست.

۳- قدرت در نگاه دینی اصل نیست، وسیله است

نکته دیگری که باید به آن توجه داشت این است که قدرت در نگاه دینی اصل و هدف نیست و بلکه وسیله ای در جهت تحقق اهداف دینی و احقاق حقوق است. چنان که در بخش پایانی خطبه معروف به شقشقیه (خطبه سوم نهج البلاغه) از مولی الموحدین چنین نقل شده است که:

اءَما وَ الَّذِی فَلَقَ الحَبَّهَ، وَ بَرَاءَ النَّسَمَهَ لَوْ لا حُضُورُ الْحاضِرِ وَ قِیامُ الْحُجَّهِ بِوُجُودِ النّاصِرِ، وَ ما اءَخَذَ اللّهُ عَلَی الْعُلَماءِ اءَنْ لا یقارُّوا عَلی کظَّهَ ظالِم وَ لا سَغَبِ مَظلُومٍ لاْلَقْیتُ حَبْلَها عَلی غارِبها وَ لَسَقَیتُ آخِرَها بِکاءْسِ اءوَّلِها، وَ لالْفَیتُمْ دُنْیاکمْ هذِهِ اءَزْهَدَ عِنْدی مِنْ عَفْطَهِ عَنْزٍ.

بدانید. سوگند به کسی که دانه را شکافته و جانداران را آفریده، که اگر انبوه آن جماعت نمی بود، یا گرد آمدن یاران حجت را بر من تمام نمی کرد و خدا از عالمان پیمان نگرفته بود که در برابر شکمبارگی ستمکاران و گرسنگی ستمکشان خاموشی نگزینند، افسارش را بر گردنش می افکندم و رهایش می کردم و در پایان با آن همان می کردم که در آغاز کرده بودم. و می دیدید که دنیای شما در نزد من از عطسه ماده بزی هم کم ارج تر است.

پس هدف از حکومت چنان که در بیان حضرت آمده است مقابله با ظلم و جلوگیری از شکم بارگی ظالمان و گرسنگی مظلومان است و اگراین طور نبود حکومت و قدرت در نظر امام مسلمین و سید الوصیین از آب بینی بز نیز کم ارزش تر است.

در مورد دیگری حضرت امیر المومنین علیه السلام در باب ارزش حکومت و قدرت وقتی که ابزاری برای احقاق حق نباشد آن را با لنگه کفشی پاره و بی ارزش مقایسه می کند و باز هم برای یک لنگه کفش پاره ارزش بیشتری قائل است. چنان که ابن عباس در خطبه ۳۳ نهج البلاغه از آن حضرت چنین نقل می کند:

(ومن خطبة له علیه السلام عند خروجه لقتال أهل البصرة، وفیها حکمة مبعث الرسل، ثم یذکر فضله ویذم الخارجین) قال عبد الله بن عباس رضی الله عنه: دخلت علی أَمیر المؤمنین علیه السلام بذی قار وهو یخصِف نعله، فقال لی: ما قیمة هذا النعل؟ فقلت: لا قیمةَ لها! فقال علیه السلام: والله لَهِی أَحَبُّ إِلَی مِنْ إِمْرَتِکمْ، إِلاَّ أَنْ أُقِیمَ حَقَّاً، أَوْ أَدْفَعَ بَاطِلاً.

ابن عباس گوید در هنگامه پیش از جنگ جمل در منطقه ذی قار داخل خیمه حضرت شدم در حالی که حضرت کشف پاره ای را وصله می زدند. پس حضرت از من پرسید: این کفش چقدر می ارزد؟ جواب دادم: هیچ. پس حضرت فرمود: به خدا قسم این کفش از حکومت بر شما برای من ارزشمندتر است، مگر آنکه به واسطه حکومت حقی را اقامه کنم یا باطلی را دفع نمایم.

۴- اطرافیان ریاست طلبان نیز در معرض هلاک هستند

علاوه بر این که انسانی که خودش ریاست طلب است در معرض هلاکت و از دین خارج شدن قرار دارد، اطرافیان او نیز در معرض چنین امری هستند. از این رو اگر انسانی ریاست طلبی می کند باید از او دوری جست و جزو اطرافیان او قرار نگرفت و خود را از خطر او بری کرد. چرا که این انسان های گرگ صفت هم برای خود خطرناکند و هم برای اطرافیانشان. از این روست که امام صادق علیه السلام نسبت به این امر تذکر می دهند و هشدار می دهند که مبادا از اطرافیان انسان های قدرت طلب باشید که این ها هم خود را هلاک می کند و هم اطرافیانشان را:

عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْمُغِیرَةِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُسْکانَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یقُولُ إِیاکمْ وَ هَؤُلَاءِ الرُّؤَسَاءَ الَّذِینَ یتَرَأَّسُونَ فَوَ اللَّهِ مَا خَفَقَتِ النِّعَالُ خَلْفَ رَجُلٍ إِلَّا هَلَک وَ أَهْلَک[4]

ابن مسکان بیان می دارد که از امام صادق علیه السلام شنیدم که حضرت فرمود: بپرهیزید از این روسای ریاست طلب؛ چرا که به خدا قسم فردی (از اینان) پیروان و اطرافیانی پیدا نمی کند مگر آن که هم خود را هلاک می سازد و هم دیگران را هلاک می کند.

 توصیه امام به بنی صدر: همه دست اندرکاران ـ به ویژه رئیس جمهور ـ باید از چاپلوسان دغل باز و زبان بازان حیله‎گر برحذر باشند و مشاوران خود را از اشخاص سابقه دار که تعهدشان قبل از انقلاب مشهود بوده است، انتخاب کنند

۵- قدرت طلبی و ریاست طلبی انسان را جهنمی می کند

چنان که در روایات سابق الذکر نیز اشاره شد قدرت طلبی و ریاست طلبی عامل هلاکت انسان و وارد شدن او در جهنم است. مساله فقط این نیست که قدرت در نگاه اسلامی اصل و هدف نیست؛ بلکه بسیار بالاتر از آن را باید گفت. اگر کسی شایستگی ندارد و یا قدرت را در جهت حق به کار نمی گیرد قدرت طلبی او را به جهنم خواهد برد و برای او خطر نیز دارد. روایات در باب خطر قدرت طلبی و حب ریاست و حب مقام و حب جاه و تلاش برای رسیدن به قدرت بسیار فراوان است و ما در ادامه فقط به برخی از آنها به عنوان نمونه اشاره می کنیم و امیدواریم که خدای متعال همه ما را از چنین بلای عظیمی نجات دهد و جامعه ما را از چنین خطر بزرگی بر کنار دارد. از امام رضا علیه السلام در این باره روایت شده است که:

مَنْ تَعَلَّمَ الْعِلْمَ لِیمَارِی بِهِ السُّفَهَاءَ أَوْ یبَاهِی بِهِ الْعُلَمَاءَ أَوْ یصْرِفَ وُجُوهَ النَّاسِ إِلَیهِ لِیرَئِّسُوهُ وَ یعَظِّمُوهُ فَلْیتَبَوَّأْ مَقْعَدَهُ مِنَ النَّارِ ـ إِیاک وَ الْخُصُومَةَ فَإِنَّهَا تُورِثُ الشَّک وَ تُحْبِطُ الْعَمَلَ وَ تُرْدِی بِصَاحِبِهَا وَ عَسَی أَنْ یتَکلَّمَ بِشَی ءٍ لَا یغْفَرُ لَهُ.[5]

هر کس علم را بیاموزد تا به واسطه آن میان جاهلان خودنمایی کند و یا به عالمان مباهات نماید و یا مردم را به خود متوجه سازد تا به ریاست برسد و او را بزرگ دارند، جایگاه خود را در آتش فراهم کرده است ـ بپرهیز از آنکه خصومت ورزی چرا که باعث ایجاد تردید می شود و اعمال نیک انسان را باطل می سازد و کسی که چنین کند خویش را بی ارزش ساخته است و ممکن است که در خصومت به کاری دست زند که هرگز بخشوده نشود.

به همین مضمون از امام باقر علیه السلام نقل شده است که:

عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ: مَنْ طَلَبَ الْعِلْمَ لِیبَاهِی بِهِ الْعُلَمَاءَ أَوْ یمَارِی بِهِ السُّفَهَاءَ أَوْ یصْرِفَ بِهِ وُجُوهَ النَّاسِ إِلَیهِ فَلْیتَبَوَّأْ مَقْعَدَهُ مِنَ النَّارِ إِنَّ الرِّئَاسَةَ لَا تَصْلُحُ إِلَّا لِأَهْلِهَا.[6]

هر کس علم را بیاموزد تا به واسطه آن به عالمان مباهات نماید و یا میان جاهلان خودنمایی کند و یا مردم را به خود متوجه سازد، جایگاه خود را در آتش فراهم کرده است، چرا که ریاست فقط برای کسانی که صلاحیت دارند مجاز است.

همچنین در کتاب شریف کافی در این باره روایت شده است که:

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: مَنْ طَلَبَ الرِّئَاسَةَ هَلَک[7]

هر کس قدرت طلبی کند هلاک می شود.

و نیز روایت شده است که:

عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیادٍ عَنْ مَنْصُورِ بْنِ الْعَبَّاسِ عَنِ ابْنِ مَیاحٍ عَنْ أَبِیهِ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یقُولُ مَنْ أَرَادَ الرِّئَاسَةَ هَلَک.[8]

هر کس قدرت طلبی کند هلاک می شود.

۶- ریاست فقط برای اصلح جایز است

نکته دیگری که باید به آن توجه کرد این است که ریاست فقط برای اصلح جایز است و جایز نیست انسان با فرد اصلح در ریاست و رسیدن به قدرت رقابت کند. البته در این جا اصلح واقعی مورد نظر است نه این که افرادی با تبلیغات و شعار خود را اصلح معرفی کنند و بعد مدعی آن شوند که کار دیگران جایز نیست و باید به نفع ما کنار بروند. در هر صورت این نکته را باید مورد توجه قرار داد که اگر اصلح بودن دیگری مشخص شد دیگر جایز نیست که انسان با او رقابت کند و خود را در معرض قدرت طلبی و ریاست جویی قرار دهد. از اما رضا علیه السلام در این باره چنین نقل شده است که می فرمایند:

مَنْ دَعَا النَّاسَ إِلَی نَفْسِهِ وَ فِیهِمْ مَنْ هُوَ أَعْلَمُ مِنْهُ فَهُوَ مُبْتَدِعٌ ضَالٌّ.[9]

هر کس مردم را به خودش دعوت کند در حالی که در بین آنها اعلم و برتر از او وجود دارد بدعت گذار و گمراه کننده است.

۷- حب ریاست و حب قدرت خود باعث گمراهی است

نکته دیگر این است که نه تنها قدرت طلبی و تلاش برای ریاست در انسانی که شایستگی ندارد باعث سقوط و ورود به جهنم است، خود حب ریاست و حب قدرت نیز عامل خطرناک و هلاک کننده ای است. انسان مسلمان و مومن باید تلاش کند که نه تنها قدرت را صرفا ابزاری برای خدمت بداند بلکه حب و محبت آن را نیز از دل خارج نماید. البته باید گفت که مساله به این سادگی نیست و نمی شود با صرف یک تذکر چنین بیماری خطرناکی را دفع کرد و چنین خطر بزرگی را از خود دور نمود. در همین رابطه از امام صادق علیه السلام روایت شده است که از پیامبر اکرم نقل فرمودند:

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّ أَوَّلَ مَا عُصِی اللَّهُ بِهِ سِتٌّ حُبُّ الدُّنْیا وَ حُبُّ الرِّئَاسَةِ وَ حُبُّ الطَّعَامِ وَ حُبُّ النِّسَاءِ وَ حُبُّ النَّوْمِ وَ حُبُّ الرَّاحَةِ.[10]

اولین چیزی که باعث شد خدای متعال را عصیان کنند محبت دنیا و محبت ریاست و محبت طعام و حب زنان و حب خواب و حب راحتی بود.

ریاست طلبی و حب ریاست به حدی خطرناک است که کسی که واجد این خصوصیت نامناسب اخلاقی باشد در معرض هلاکت قرار داد و به راحتی دین خود را از دست می دهد چنان که از امام معصوم علیه السلام نقل شده است که در باب کسی که ریاست را دوست داشت فرمود:

مُحَمَّدُ بْنُ یحْیی عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی عَنْ مُعَمَّرِ بْنِ خَلَّادٍ عَنْ أَبِی الْحَسَنِ ع أَنَّهُ ذَکرَ رَجُلًا فَقَالَ إِنَّهُ یحِبُّ الرِّئَاسَةَ فَقَالَ مَا ذِئْبَانِ ضَارِیانِ * فِی غَنَمٍ قَدْ تَفَرَّقَ رِعَاؤُهَا بِأَضَرَّ فِی دِینِ الْمُسْلِمِ مِنَ الرِّئَاسَةِ.[11]

در نزد امام کاظم علیه السلام نام کسی را ذکر کردند و گفته شد که او ریاست را دوست می دارد. پس امام علیه السلام فرمود: دو گرگ درنده در گله گوسفندی که چوپان رهایش کرده است آن قدر ضرر ایجاد نمی کنند که ریاست در دین مسلمان ضرر ایجاد می کند.

بر همین اساس است که انسان های ریاست طلب و محب قدرت در لسان اولیاء دین لعن شده اند چنان که نقل شده است:

قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع مَلْعُونٌ مَنْ تَرَأَّسَ مَلْعُونٌ مَنْ هَمَّ بِهَا مَلْعُونٌ مَنْ حَدَّثَ بِهَا نَفْسَهُ.[12]

امام صادق علیه السلام فرمود: هر کس ریاست طلبی کند و یا برای آن تلاش نماید و یا در ذهن خود حدیث نفس ریاست طلبی داشته باشد ملعون است.

 

 

منبع : رجا نیوز
--------------------------------------------------------------------
پی نوشت:
[1] غررالحکم، ص ۳۷۱، ح ۸۴۱۳
[2] مستدرک الوسائل، ج ۱۷، ص ۳۲۰
[3] الفقه المنسوب إلی الإمام الرضا علیه السلام، ص: ۳۸۴
[4] کافی (ط - الإسلامیة)، ج ۲، ص: ۲۹۸
[5] الفقه المنسوب إلی الإمام الرضا علیه السلام، ص: ۳۸۴
[6] کافی (ط - الإسلامیة)، ج ۱، ص: ۴۷
[7] کافی، ج ۲، ص: ۲۹۸
[8] کافی (ط - الإسلامیة)، ج ۲، ص: ۲۹۹
[9] الفقه المنسوب إلی الإمام الرضا علیه السلام، ص: ۳۸۴
[10] المحاسن، ج ۱، ص: ۲۹۵
[11] کافی (ط - الإسلامیة)، ج ۲، ص: ۲۹۸
[12] کافی (ط - الإسلامیة)، ج ۲، ص: ۲۹۸