لطفا ما را پیدا کنید/ نفیسه سادات موسوی، شاعر

لطفا ما را پیدا کنید/ نفیسه سادات موسوی، شاعر

در ویکی پدیا که به دنبال «اربعین» بگردیم، نوشته: اربعین در لغت به معنی چهلم است و در اصطلاح اسلامی، به بیستم صفر ۶۱ هجری قمری، چهلمین روز بعد از شهادت امام سوم شیعیان گفته می شود. اما ما وقتی از اربعین و دلتنگی برای آن سخن می گوییم منظورمان سفر است؛ البته نه سفری از جنس سفرهای مرسوم. سفری از ناخودآگاه به خودآگاه، سفری در تاریخ، سفری در جست وجوی یافتن پاسخ سوال هایی که سال هاست با ما همراهند و هر محرم و صفر مثل زخم تازه سر باز می کنند و بعد از دوماه بدون پاسخ رویه می بندند، سفری از سرگشتگی به سرپناه، از بیراهه به مسیر، از ظلمت به نور. اربعین برای آنان که تجربه اش کرده اند، خودِخود زندگی است. درست مثل افکاری که به یک باره به ذهن آدم هجوم می آورد و وقتی به خود می آییم طول می کشد تا بفهمیم مرز دنیای حقیقی و دنیای خیال مان را؛ پر است از تغییر صحنه، بدون اعلان قبلی، طوری که گاهی چنددقیقه ای طول می کشد تا متوجه شویم کجا ایستاده ایم اما این تغییر صحنه ها هرقدر هم ضرباهنگ تندی می گیرد، برای مان آزاردهنده نیست، شبیه خودِخود زندگی!

اربعین فقط هم در سفر خلاصه نمی شود. اربعین قصه دلدادگی آدم هاست و به تعداد آدم ها این قصه ها متفاوت است. قصه آنها که همان قدری که شوق رفتن دارند پر از دلیل عقلی اند برای نرفتن، دلیل عقلی برای «در این زمان» نرفتن و برای «با این شرایط» نرفتن. قصه آنها که از در خانه که راه می افتند تا قبل از اینکه پایشان به خاک عراق برسد، این سفر را از توان خویش فراتر می بینند و چندمرتبه عزم برگشتن می کنند. و قصه آنها که معجزه را باور دارند اما گمان می کنند آخرین معجزاتی که بشر به خود دیده برای 1400 سال پیش است.

 اربعین ازجمله خاص ترین و ناب ترین و منحصربه فردترین اتفاقات زندگی یک مسافر است. پر است از تجربیاتی که بارها در بیدار-خوابی داشته ایم؛ چنان ملموس که نمی توانیم خواب بپنداریم شان و چنان خاص که نمی توانیم برای کسی تعریف کنیم و مطمئن باشیم آنچه را که دیده ایم و حس کرده ایم باور کنند. تقلایی عجیب که درنهایت تنها چاره اش می شود شال و کلاه کردن و دل به جاده زدن برای رفتن و رسیدن به جواب هایی که بی قرارمان کرده اند. مسیری که اگر دل دل کنیم و زمانش را از دست بدهیم، برای جبرانش باید دست کم یک سال صبر کنیم و خدا می داند در این یک سال چه بر ما خواهد گذشت و آیا سال بعد هم دعوت نامه اش به دست مان می رسد یا نه. این را اربعین رفته ها خوب می دانند؛ از بس که جامانده گذرنامه در دست دیده اند و زائر دقیقه نودی، زائر دقیقه نودی ای که تا رد شدن از مرز خودش هم متوجه نمی شود چطور همه گره هایش پشت هم باز شد و کارهایش پیش رفت و حالا افتاده میان خیل زائرانی که سینه ای مالامال از «لبیک یا حسین» دارند .

هرسال با اینکه دلتنگی از اولین روز بعد بازگشت از سفر اربعین به گلویمان چنگ می انداخت، اما دلهره ها از اول محرم شروع می شد. دغدغه گذرنامه و روادید و مرخصی و دعوت. لحظه شماری برای اینکه اسم مان وارد فهرست زائران اربعین شود؛ زائران سفر بابی انت و امی و اهلی و مالی.

 امسال اما این دلهره چند ماهی می شد که سایه سنگینش بر شانه هایمان بود و عاقبت هم شد آنچه نباید می شد: ویروس کرونا مرزهای منتهی به جاده بهشتی مشایه را به روی مان بست و ما، همه ما، ماندیم جامانده و وامانده و درمانده... .

 هرسال دست هم را می گرفتیم که جامانده بین مان نباشد و امسال شانه هم را می فشاریم از این رنج و حسرت مشترک.

 هرچند امید پررنگی در دل هایمان هست که با نابودی کامل این ویروس منحوس، سال آینده بار دیگر هم پای هم، پا در این خاک-راه آسمانی خواهیم گذاشت اما امسال مان را چه کنیم؟ ما گمشدگانی که یک سال به امید این سفر بودیم که پیدایمان کنند، امسال را چگونه پشت سر بگذاریم؟