ای در غم تو ارض و سما خون گریسته
آدم ـ سلام خدا بر اوـ نگاهی به بالای سر انداخت. گوشه عرش نام پیامبران و امامان را دید. نام یک یکِ آن سراپردگان را با جبرائیل تکرار کرد تا به نام مقدّست رسید و خواند: «حسین!» اما دلش شکست و اشک ش به گونه غلطید. علّت را از جبرائیل پرسید و او داستانِ تو را برایش گفت. که آن چنان تشنه می شوی که بی آبی چون دودی میان تو و آسمان فاصله می اندازد! و جز با چکاچکِ شمشیرها، جوابت را نخواهند داد. بعد از آن، آدم و جبرائیل، هر دو برایت چون مادرِ بچه مرده گریستند.
نوح ـ سلام خدا بر اوـ هنگامی که می خواست سوار کشتی شود؛ به دستور خدا پنج میخ به اطراف کشتی کوبید و با هر کدام نامِ مطهر یکی از پنج تن آل عبا را گفت. اما چون به پنج مین نام رسید، نا گهان دل ش فرو ریخت و چشم هایش به لرزش افتاد. چون از باریتعالی علت را پرسید؛ فرشته وحی از شهادت مظلومانه تو فرمود. نوح پای کشتی نشست و سخت گریست.
ابراهیم ـ سلام خدا بر اوـ دشنه ذبح اسماعیل را به کناری افکند و نفسی تازه کرد. همان طور که اسماعیل را که از او دور می شد می نگریست؛ با خود گفت: «ای کاش به داغ فرزند مبتلا می شدم و به مقام صبر هم می رسیدم!» وحی رسید و داستان شهادت و تنهائیِ تو را برایش آورد. ابراهیم به سختی اشک ریخت. آن جا بود که فرشته وحی به او گفت: «حال که برای حسین گریستی؛ پاداش صبر بر مصیبت فرزندت را هم خواهی داشت. و فَدیناهُ بِذبحٍ عَظیم. این همان قربان بزرگ است که برای اسماعیل قرار داده ایم.»
عیسا ـ سلام خدا بر اوـ از کربلا می گذشت. آهوانی را دید که می گریند و به سمتش می دوند. با حواریون ش فرود و آمد و با آهوان گریست. حواری ها هم از گریه او به گریه افتاده بودند اما نمی دانستند چرا اشک های پیامبر خدا این گونه فرو می ریزد. او داستان شهادتت را برایشان فرمود و ناله شان به آسمان رفت.
پیامبر خدا ـ سلام خدا بر او و آل ش ـ شبی دیر به خانه برگشت. ام سلمه چون صورت خاک آلود و پژمرده پیامبر را دید؛ سراسیمه جلو دوید و بر سر و صورت خود زد. حضرت فرمود: «امشب مرا به سرزمینی بردند به نام کربلا... .»
روزی دیگر، در برِ پیامبر بودی که یکی از فرشتگان اجازه گرفت تا به پابوسیِ جدّت برسد. و شاید برای دیدن تلاقیِ خنده هایت با خنده های پیامبر! چون وارد شد؛ پرسید: «یا محمد! آیا حسین را دوست داری؟» فرمود: «آری به خدا سوگند!» گفت: «ولی امتت او را تنها خواهند گذاشت و خواهند کشت.» شادیِ پیامبر، تبدیل به اشکی شد که تا گونه های کوچکت ادامه یافت. فرشته گفت: «ای پیامبر، آیا می خواهی تربتش را نشانت دهم؟» و در چشم بر هم زدنی خاکی از گوشه بالش آورد و به دستان پیامبر ریخت. خاکی که کم کم گِل می شد.
جدّت همیشه به زنان خانه سفارش می فرمود: «نگذارید حسینم به گریه بیافتد.» آن روز اما چون وارد خانه شد؛ فرمود: «کسی نزد من نیاید.» همه فهمیدند که همین لحظات باید پیامی از آسمان برسد یا رسیده باشد!
به سمت غرفه در بسته پیامبر دویدی. ام سلمه تو را در آغوش کشید و شیرین زبانی کرد تا آرامت کند. اما گریه تو شدت یافت. ام سلمه بینِ دو دستور مانده بود که چه کند. وارد نشدنِ هیچ کس بر پیامبر یا نَگریستنِ حسین! اما او دومی را ترجیح داد و دستانِ کوچک ت را رها نمود. هرچه باشد، حسینی. حسین. وارد بر پیامبر شدی و در دامان مطهّرش آرام گرفتی. جبرائیل داشت به پیامبر می گفت: «آری ای پیامبر، و پس از آن امتت، او را خواهند کشت.» پیامبر فرمود: «آیا با آن که به من ایمان دارند او را می کشند؟ نگاهی به چهره ات کرد و سرش را پائین انداخت: «آری!»
پیامبر، مصیبت زده و درد کشیده، در حالی که هنوز تو را به آغوش داشت؛ از اتاق خارج شد و مستقیم به سمتِ اصحابش، بیرون رفت. گوئی پرده های نم زده چشمانش، مانع شده بودند تا چهره های نگرانِ اهل خانه را دیده باشد!
روزی دیگر در آغوش مادرت آرام گرفته بودی. و جدت، چشم از تو بر نمی داشت. ناگهان زبانش به غیب باز شد و صدا زد: «خدا کشنده ات را لعنت کند. خدا عریان کننده ات را لعنت کند. خدا بین من و آنان داوری کند.» فاطمه زهرا ـ سلام خدا بر اوـ علت را پرسید. حضرت نگاهی به او انداخت و گوشه ای از داستانِ شهادتت را باز نمود: «دخترم! پس از من و تو، حسین را بسیار می آزارند. اما او آن روز در میان گروهی است که مثل ستارگان آسمان، درخشان و مشتاق شهادتند. پرسید: «پدر! آن جا کجاست؟» فرمود: «سرزمینی از رنج و بلا.» پرسید: «پدر! آیا کشته می شود؟»
ـ آری دخترم. امّا نه مثل هیچ یک از گذشتگان. آن روز اهلِ آسمان و زمین و فرشتگان و حیوانات و گیاهان و دریاها و کوه ها بر او خواهند گریست.
اشک های مادرت بر گونه مطهرش چکید.
سید محمد حسن لواسانی
مطالب مرتبط
