شرح فرازهای دعای روز دوازدهم ماه مبارک رمضان
شرح فرازهای دعای روز دوازدهم ماه مبارک رمضان
شرح فرازهای دعای روز دوازدهم ماه مبارک رمضان از سری مجموعه راه بهشت شامل مفاهیم مهم تربیتی در پنج فراز تقدیم حضورتان می گردد...
❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖
دعای روز دوازدهم ماه مبارک رمضان:
اللَّهُمَّ زَیِّنِّی فِیهِ بِالسِّتْرِ وَ الْعَفَافِ وَ اسْتُرْنِی فِیهِ بِلِبَاسِ الْقُنُوعِ وَ الْکَفَافِ وَ احْمِلْنِی فِیهِ عَلَی الْعَدْلِ وَ الْإِنْصَافِ وَ آمِنِّی فِیهِ مِنْ کُلِّ مَا أَخَافُ بِعِصْمَتِکَ یَا عِصْمَةَ الْخَائِفِین؛
ای خدا، در این روز مرا به زیور ستر و عفت نفس آراسته کن، به جامه ی قناعت و کفاف بپوشان، به کار عدل و انصاف بدار و از هر چه ترسانم مرا ایمن ساز، به نگهبانی خود، ای نگهدار و عصمت بخش خدا ترسان عالم.
❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖
فراز اول: اللَّهُمَّ زَیِّنِّی فِیهِ بِالسِّتْرِ وَ الْعَفَافِ
خدایا، در ماه رمضان مرا با دو چیز زینت ده؛ یکی: ستر و دیگری؛ عفاف؛ "ستر" یعنی؛ عیب های من پوشیده باشد و یا این که علاوه بر این، عیب های دیگران را هم، من بپوشانم، اگر عیب های دیگران را بپوشانم، خدا نیز که ستار العیوب است، عیوب مرا خواهد پوشاند.
"عفاف" پاکی باطنی خود شخص است، اما «ستر»، پوشش بر اشکالات و عیب هاست؛ خدایا مرا با عفاف زینت بخش تا عیوبی نداشته باشم و اگر هم عیب هایی دارم پوشیده باشد.
❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖
فراز دوم: وَ اسْتُرْنِی فِیهِ بِلِبَاسِ الْقُنُوعِ وَ الْکَفَافِ
خدایا؛ مرا در پوشش خودت قرار ده، با پوشش قناعت و کفاف؛ چون بسیاری از گناهان از طمع بوجود می آید و تعرض به حقوق دیگران، همه از طمع ناشی می شود. در حدیثی از پیامبر(صلی الله علیه وآله) می خوانیم: «القَنَاعَةُ مَالٌ لَایَنْفَدُ؛ قناعت سرمایه ای فناناپذیر است؛[1]».
و در کلمات قصار نهج البلاغه میخوانیم: «لَا کَنْزَ أغْنَی مِنَ القَنَاعَةِ؛ هیچ گنجی پرمایه تر از قناعت نیست؛[2]». و «کَفَا بِالقَنَاعَةِ مِلْکاً؛ قناعت ملک مهّمی است؛[3]».
تفاوت قناعت و ولع:
«قناعت»، نقطه مقابل «حرص و ولع» است که مفهوم آن را به قرینه مقابلش می توان شناخت. «حرص»، یک نوع تضادّ میان روح و جسم از نظر اشباع نیازهای مادّی است، و «حریص»، به کسی می گویند که به اندازه کافی جسم او در برابر نیازهای مادّی اشباع شده، اما روح او همچنان فقیر و گرسنه است، پس بدون دلیل، در پی ثروت اندوزی بیشتر، انحصارطلبی احمقانه تر، و حتّی در پی غصب سهم و حقّ دیگران است.
حریص گاهی چنان به مرحله های بحرانی حرص میرسد که در این راه، تمام خواب، استراحت و حتّی اخلاق و ایمان خود را از دست میدهد تا درآمد مادّی بیشتری از هر طریق که میسّر شود، به دست آورد و سرانجام به موجودی ناتوان و بیاراده، که همه چیز خود را از دست داده، تبدیل شود، در حالی که وی هنوز از نظر روحی اشباع نشده است، زیرا، آن چه را یافته است، از نظر اشباع روحی، سرابی بیش نبوده است.
ولی «قانع»، کسی است که در میان جسم و روح او هماهنگی برقرار شده، و هنگامی که به مقدار کفایت و نیاز بیابد، روح و جسم او اشباع میگردد، پس بیجهت حرص نمیزند و به حقوق کسی تجاوز نمیکند. در حقیقت «قناعت»، یک نوع بینیازی روحی و برخورداری از سرمایه اعتماد به نفس و قدرت های اخلاقی است.
❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖
فراز سوم: وَ احْمِلْنِی فِیهِ عَلَی الْعَدْلِ وَ الْإِنْصَافِ
خدایا؛ مرا اهل عدل و انصاف قرار ده؛ قانون عدل و انصاف یکی از قواعد فقهی می باشد که روایات ما هم بر آن تاکید دارند. «عدل»، همان قانونی است که تمام نظام هستی بر محور آن میگردد. و به معنی واقعی کلمه، آن است که هر چیزی در جای خود باشد؛ بنابراین، هرگونه انحراف، افراط، تفریط، تجاوز از حد تجاوز به حقوق دیگران، بر خلاف اصل «عدل» است.
❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖
فراز چهارم: وَ آمِنِّی فِیهِ مِنْ کُلِّ مَا أَخَافُ
خدایا؛ از هرچیزی که از آن می ترسم در امانم بدار؛ در دنیا حوادث طبیعی فراوانی هستند مثل؛ زلزله ها؛ و بلایایی زمینی؛ در قیامت نیز که «فزع اکبر» است و خلق اولین و آخرین هستند نیز، بلایایی فراوانی است که از خدا می خواهیم ما را از آن بلایا هم محفوظ دارد.
❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖❖
فراز پنجم: بِعِصْمَتِکَ یَا عِصْمَةَ الْخَائِفِین
به عصمت خودت؛ به حفظ خودت؛ به نگهبانی خودت قسم که مرا از امور مورد ترس نگهداری کن و دعاهای امروز را در حق من مستجاب کن.
پی نوشت:
1. بحار الانوار، ج 74، ص 289.
2. نهج البلاغه، حکمت 371.
3. نهج البلاغه، حکمت 229.
افزودن دیدگاه جدید