شادی و مظلومیت اهل بیت علیهم السلام

چرا شاد بودن به شادی اهل بیت علیهم السلام ثواب بیشتری دارد تا  غمگین شدن به مظلومیت اهل بیت(علیهم السلام)؟

فضایل عجیب روز غدیر

اساساً در شاد بودن به شادی اهل بیت(ع) ثواب بیشتری هست تا در غمگین شدن به مظلومیت اهل بیت(ع)؛ چون رنج اهل بیت(ع) دیده می شود و اگر کسی عقلش به دیده  اش باشد مظلومیت اهل بیت(ع) را لمس می کند، متأثر می شود و تأثر خودش را نشان می دهد اما نمی تواند فرح و سرور جایگاهی مثل عید غدیر را ببیند. شاد شدن به شادی اهل بیت(ع) دشوارتر است تا غمگین شدن در عزای اهل بیت(ع).

در روایت می فرماید: مؤمنین در عید غدیر مورد عفو و بخشش و مغفرت و رحمت قرار می گیرند، بیش از ماه مبارک رمضان و شب عید فطر-شب عید فطری که هر کسی در ماه رمضان بخشیده نشده باشد در شب عید فطر بخشیده می شود-و بیش از تمام طول سال.(فَإِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ لِکُلِّ مُؤْمِنٍ وَ مُؤْمِنَةٍ وَ مُسْلِمٍ وَ مُسْلِمَةٍ ذُنُوبَ سِتِّینَ سَنَةً وَ یُعْتِقُ مِنَ النَّارِ ضِعْفَ مَا أَعْتَقَ فِی شَهْرِ رَمَضَانَ وَ لَیْلَةِ الْقَدْرِ وَ لَیْلَةِ الْفِطْرِ؛ تهذیب الاحکام/6/24)

می فرماید: کسی که عید غدیر را گرامی بدارد تا وقتی گناه کبیره ای انجام نداده اگر از دنیا برود «مات شهیدا!»(فَمَنْ تَزَیَّنَ لِیَوْمِ الْغَدِیرِ غَفَرَ اللَّهُ لَهُ کُلَّ خَطِیئَةٍ عَمِلَهَا صَغِیرَةً أَوْ کَبِیرَةً وَ بَعَثَ اللَّهُ إِلَیْهِ مَلَائِکَةً یَکْتُبُونَ لَهُ الْحَسَنَاتِ وَ یَرْفَعُونَ لَهُ الدَّرَجَاتِ إِلَى قَابِلِ مِثْلِ ذَلِکَ الْیَوْمِ فَإِنْ مَات‏ مَاتَ شَهِیداً وَ إِنْ عَاشَ عَاشَ سَعِیدا؛ اقبال الاعمال/1/464) در عید غدیر شما هر کاری از ثواب انجام می دهید، ثواب هشتاد ماه عبادت را به شما می دهند! در روز عید غدیر هر بِرّی، هر قدمی برای برادران دینی برداشته شود «لا تُعدّ و لا تُحصی» است.

امام صادق(ع) در روایتی می فرماید: اطعام به مؤمنین مانند اطعام همۀ انبیاء و صدیقین است! (وَ مَنْ أَطْعَمَ مُؤْمِناً کَانَ کَمَنْ أَطْعَمَ جَمِیعَ الْأَنْبِیَاءِ وَ الصِّدِّیقِین‏؛ اقبال الاعمال/1/465)

خود امیرالمؤمنین علی(ع) در یک عید غدیری که در روز جمعه ای بود، سخنرانی کردند و بعد مؤمنین را جمع کردند به خانۀ امام حسن مجتبی(ع) بردند، هم مؤمنین را اطعام کردند و هم به آنها هدیه دادند. (ثُمَّ أَخَذَ ص فِی خُطْبَتِهِ الْجُمُعَةِ وَ جَعَلَ صَلَاتَهُ جُمُعَةً صَلَاةَ عِیدٍ وَ انْصَرَفَ بِوُلْدِهِ وَ شِیعَتِهِ إِلَى مَنْزِلِ أَبِی مُحَمَّدٍ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ ع بِمَا أَعَدَّ لَهُ مِنْ طَعَامِهِ وَ انْصَرَفَ غَنِیُّهُمْ وَ فَقِیرُهُمْ بِرِفْدِهِ إِلَى عِیَالِه‏؛ اقبال الاعمال/1/464) امام رضا(ع) سنت شان این بود که عید غدیر هر کسی به خانۀ ایشان می آمد او را برای شام، نگه می داشت و وقتی می خواست برود، به او هدایای متنوعی-از انگشتر تا پارچه تا هدایای مختلف-می داد تا برای بچه هایش ببرد.

امیرالمؤمنین علی(ع) در سخنرانی خود، به مؤمنین سفارش می کرد که وقتی از اینجا رفتید، بروید به خانواده هایتان رسیدگی کنید-مثلاً-بروید بهترین غذا را برای خانوادۀ خودتان تهیه کنید. (عُودُوا رَحِمَکُمُ اللَّهُ بَعْدَ انْقِضَاءِ مَجْمَعِکُمْ بِالتَّوْسِعَةِ عَلَى عِیَالِکُمْ؛ اقبال الاعمال/1/463)

عید غدیر را خیلی عجیب گرامی می داشتند. امام صادق(ع) می فرماید: غدیر در آسمان ها شناخته شده تر و مشهورتر از زمین است (قَالَ إِنَّ یَوْمَ الْغَدِیرِ فِی السَّمَاءِ أَشْهَرُ مِنْهُ فِی الْأَرْضِ؛ تهذیب الاحکام/6/25) فرشته ها گناه نمی کنند، کجا تضمین می شود گناه نکنند؟ عید غدیر در قصری که در آسمان بالا برای جشن غدیر تعبیه شده است. آنها غدیر را بهتر می شناسند تا ما! آنها می دانند هستی شان به عید غدیر بسته است.

هر یک درهمی که شما در راه خدا صدقه بدهی، انفاق کنی یا صله بدهی-در روزهای عادی-ده برابر حساب می شود، اما روز عید غدیر اگر این کار را انجام دهی، دویست هزار برابر برایتان حساب می شود! (فَالدِّرْهَمُ فِیهِ بِمِائَتَیْ أَلْفِ دِرْهَمٍ وَ الْمَزِیدُ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَل‏؛ اقبال الاعمال/1/463)  

می فرماید: «أَیْنَ مَا کُنْتَ فَاحْضُرْ یَوْمَ الْغَدِیرِ عِنْدَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع»(تهذیب الاحکام/6/24) هر کجا بودی یک کاری کن عید غدیر نجف اشرف در حرم امیرالمؤمنین(ع) باشی.

در روز عید غدیر خدا چه کار می کند؟ «فَإِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ لِکُلِّ مُؤْمِنٍ وَ مُؤْمِنَةٍ وَ مُسْلِمٍ وَ مُسْلِمَةٍ ذُنُوبَ سِتِّینَ سَنَةً» خدا گناه شصت سال را می بخشد «وَ یُعْتِقُ مِنَ النَّارِ ضِعْفَ مَا أَعْتَقَ فِی شَهْرِ رَمَضَانَ وَ لَیْلَةِ الْقَدْرِ وَ لَیْلَةِ الْفِطْرِ»(تهذیب الاحکام/6/24) و خدا در روز عید غدیر دوبرابر شب قدر، دو برابر شب عید فطر، دوبرابر ماه مبارک رمضان، از آتش جهنم نجات می دهد.

در این روز دستور داده شده که مؤمنین با هم مصافحه کنند، دست بدهند، روبوسی کنند. در آخر این روایت دوتا کلمه است که می فرماید: «وَ اللَّهِ لَوْ عَرَفَ النَّاسُ فَضْلَ هَذَا الْیَوْمِ بِحَقِیقَتِهِ لَصَافَحَتْهُمُ الْمَلَائِکَةُ فِی کُلِّ یَوْمٍ عَشْرَ مَرَّات‏»(تهذیب الاحکام/6/24) اگر مردم فضل این روز را به حقیقتش درک کنند، ملائکه-نه فقط در روز عید غدیر بلکه- در طول سال هر روز ده مرتبه با آنها مصافحه می کنند!

دست علی بن ابی طالب(ع) را بالا گرفت و فرمود: «مَنْ کُنْتُ مَوْلاهُ، فَهذا عَلِىٌّ مَوْلاهُ» بعد آمد نشست. حالا مردم حتی برای یک دقیقه ایستادن در آنجا زیر آفتاب هم داشتند چانه می زدند! اما پیامبر اکرم(ص) فرمود: همه بیایید یکی یکی با علی بن ابی طالب(ع) دست بدهید و بیعت کنید. گفتند: «آقا جمعیت زیاد است؛ سه روز طول می کشد تا این جمعیت بخواهد یکی یکی دست بدهد!» حضرت فرمود: ما می نشینیم تا همه بیایند و دست بدهند، می خواهم ببینم.

گفتند: «خانم ها چی؟ خانم ها که نمی توانند دست بدهند.» حضرت فرمود: یک ظرف آب بیاورید علی(ع) دست به آن ظرف آب می زند، خانم ها هم دست شان را بزنند.

دیگر چه طور باید به ما بگویند که «مهم است»؟!

منبع: بیان معنوی