راستگویی و دروغگویی - اهمیت راستگویی

راستگویی و دروغگویی - اهمیت راستگویی

راستی و راستگویی از نشانه های آشکار شخصیت انسان پاک طینت و الهی است و بالعکس طبق روایات دروغگویی هرچند به شوخی روح ایمان را از قلب انسان می زداید. در این پست بحث مختصری در مورد راستگویی و دروغگویی خدمت شما عزیزان تقدیم می گردد.

معنای راستگویی و دروغگویی

الف) راستگویی یعنی: سخن و گفتار از روی حق و حقیقت

هنگامی که واژه مقدس راستگویی و صداقت را می شنویم، مفاهیم زیر به ذهن خطور می کند:

ـ رسیدن به مقصود

ـ پیمودن راه راست

ـ آسایش وجدان

ـ ریشه همه فضیلتها

ـ محبوب خداوند شدن

ـ گوهری ارزشمند

ـ میوه عقل

ـ شجاعت

ـ عزت نفس

ـ حفظ ایمان

ـ نشانه خردمندی

ـ احترام به شخصیت دیگران

ـ شتافتن به بهشت

ـ بهترین راه نجات

ـ ترس از خدا

ـ نشانه به یاد خدا بودن

ـ ستیزهجویی با شیطان

ـ زنده نگه داشتن دل

ـ آباد کردن ایمان

ـ شادی فرشتگان

ـ هم صدا شدن با خوبان

ـ اوج بندگی

ـ گام گذاشتن در نردبان کمال و بالندگی روح

راستگویان معمولاً افرادی شجاع، صریح، با اخلاص، کم طمع و خالی از تعصبهای نادرست و حب و بغضهای غیر الهی هستند و البته راستگویی بدون اینها ممکن نیست. در مقابل، دروغگویان معمولاً ترسو، ریاکار، طمعکار، متعصب، لجوج و گرفتار حب و بغضهای غلط هستند.

ب) دروغگویی یعنی: سخن ناراست و ناحق،

هنگامی که واژه دروغ را نیز می شنویم مفاهیم زیر در ذهنمان تداعی می شود:

ـ کلید گناهان

ـ بزرگ ترین گناه

ـ خیانت به اعتماد دیگران

ـ پای مال کردن حق دیگران

ـ آبیاری ریشه های شرّ

ـ پلیدترین ویژگی انسانی

ـ نشان درماندگی

ـ جلوه دورویی

ـ دور شدن از رحمت الهی

ـ انحراف از جاده حق

ـ نکوهیده ترین صفت

ـ دشمن خدا شدن

ـ ترس از مردم و نترسیدن از خدا

ـ ناجوان مردی

ـ کوچکی نفس

ـ فریب دادن دیگری

ـ خیانت کار بودن زبان

ـ راه بدبختی

ـ شادی شیطان

ـ لغزشگاه نفس

ـ آراستن باطل

ـ دشمنی با صداقت

ـ بهترین دلیل برای ترک دوستی

ـ بیارزش کردن خود

ـ اسیر شیطان شدن

ـ راه حل سرابگونه

ـ نادان پنداشتن دیگران

گفتار پاک از دل پاک برمیخیزد و به رفتار پاک بارور می شود.

ارزش و اهمیت راستگویی

راستی و راستگویی، از نشانه های آشکار شخصیت انسان پاک طینت و الهی است و از بزرگی روح خبر میدهد. راستگو، نمایاندن حقیقت را بر خود عیب نمیداند و همان را که هست، میگوید.

راستگویان معمولاً افرادی شجاع، صریح، با اخلاص، کم طمع و خالی از تعصبهای نادرست و حب و بغضهای غیر الهی هستند و البته راستگویی بدون اینها ممکن نیست. در مقابل، دروغگویان معمولاً ترسو، ریاکار، طمعکار، متعصب، لجوج و گرفتار حب و بغضهای غلط هستند.

مردی برای کسب فضیلت به حضور امام محمد باقر(علیه السلام) شرفیاب می شود. حضرت این سخن را نخستین درس قرار میدهد: «راستی را پیش از سخنگویی بیاموزید».[1]

امام صادق(علیه السلام) نیز برای یکی از دوستانش چنین پیام میفرستد:

«در نظر بگیر که علی(علیه السلام)، نزد رسول خدا ﷺ، بر اثر چه به این قرب و منزلت رسید؟ علی به این مقام نرسید، مگر بر اثر راستی و درستی».[2]

راستی، کلید نیکیها و نیکبختی است و آن که خویش را بدین صفت عالی بیاراید و مراقب باشد که شیطان، راستی اش را از کف او نرباید، بر او مژده باید داد که باطن و کردارش نیک است و راستی، وی را به سر منزل نیکان خواهد رسانید. گفتار پاک از دل پاک برمیخیزد و به رفتار پاک بارور می شود.