خانواده آسمانی / جلسه 3 (عظیم‌ ترین جهل)

خانواده آسمانی / جلسه 3 (عظیم‌ ترین جهل)

سومین جلسه از سری جلسات «خانواده آسمانـی» استاد محمد شجاعی با عنوان «عظیم‌ ترین جهل، نشناختن خود است» تقدیم حضورتان می گردد...

ما تا زمانی كه وطن خود را شناسایی نكنیم و یقین نكنیم و باور نكنیم كه در كجا بودیم؟ در كجا هستیم و به كجا می رویم؟ تمام عبادت هایمان هدر می رود.

حضرت علی علیه السلام فرمودند : رحمت خدا شامل حال كسی می شود كه بفهمد و باور كند كه از كجا آمده است؟ ما تا زمانی كه وطن خود را شناسایی نكنیم و یقین نكنیم و باور نكنیم كه در كجا بودیم؟ در كجا هستیم و به كجا می رویم؟ تمام عبادت هایمان هدر می رود. با خسران و تلف شدن عمر روبه رو هستیم. تمام عواملی كه گذشته ما را ساختند و بعدها آینده آخرتی ما را می سازند همه مبتنی بر شناختی است كه از خودمان داریم و بر اساس قیمتی است كه برای خودمان قائل هستیم. تأكید بزرگان این بوده است كه بفهمیم قبل از این كه به دنیا بیاییم كجا بودیم؟ وطن اصلی و خانواده اصلی ما چه وضعیتی داشتند؟ چه استعدادهایی داریم؟ در اینجا چه باید كنیم؟ و این كه قرار است كجا برویم؟

ما بیشتر به جای این كه سرمایه گذاری كنیم كه چه كار كنیم؟ باید سرمایه گذاری كنیم روی این كه از كجا آمده ایم و در كجا هستیم و به كجا می رویم؟ اگر این را بفهمیم انتخاب همه چیز بر اساس این مسئله شكل می گیرد كه وطن ما كجاست؟ الان كجا هستیم و به كجا بازمی گردیم؟ این ها خیلی به ما كمك می كند كه ما شیوه زندگیمان را بر اساس شادی و آرامش بگذاریم. قرآن هم وقتی یك انسان حقیقی را یاد می كند از خصوصیت های او به عنوان شادی و آرامش ذكر می كند. مقوله فقط یك مقوله ذهنی نیست. یك مقدمه است. ایمان آوردن و باور كردن این كه كجا هستم و به كجا می روم خیلی مهم است.

باورهای غلطی در مسیر ما قرار دارد كه باید آن ها را از خودمان دور كنیم. مهم ترین مسئله در سر راه ما این است كه بفهمیم چه كسی نیستیم؟ باور كنیم كه جماد، نبات و حیوان نیستیم. هرچند این كمالات را داریم.

«نَالَ اَلْفَوْزَ اَلْأَكْبَرَ مَنْ ظَفَرَ بِمَعْرِفَةِ اَلنَّفْسِ »؛[غرر الحکم و درر الکلم , ج 1 , ص 720] به رستگاری اكبر و بزرگ ترین خوشبختی رسیده كسی كه موفق به خودشناسی شود.

ما باید اول پیروزی شناخت خود را به دست آوریم و به فرمایش حضرت علی علیه السلام به بزرگ ترین خوشبختی رسیده است. این خوشبختی در آخرت نیست، به فرمایش قرآن؛ «لا خوف علیهم و لا هم یحزنون»؛[سوره یونس - آیه 62] در همین جاست.

اگر ما باور كنیم چه كسی هستیم باور كنیم بدن نیستیم، وطنمان اینجا نیست، در این دنیا غریبه هستیم خیلی مهم است. همه بدبختی های ما این است كه باور كردیم مال دنیا هستیم. فرزند دنیاییم و با فرهنگ دنیا خواستیم زندگی كنیم نه با فرهنگ جایی كه بودیم و قرار است برگردیم. لذا انتخاب ها، ارتباطات،  رفتارها و افكارمان را بر اساس یك شناخت غلط و محدود از خودمان بنا كردیم. طبیعی است كه نتیجه نمی دهد.

متأسفانه خوشبختی را در چیزهایی می دانیم كه واقعاً خوشبختی نیست.

امیرالمؤمنین علیه السلام فرمودند: عظیم ترین جهل انسان این است كه نفس خودش را نشناخته است.

وقتی انسان گرفتار عظیم ترین جهل است معلومات دیگر هم به دردش نمی خورد. كمااین كه بشر در حال حاضر بیشتر از هر زمان دیگری علم دارد ولی این علم به دردش نمی خورد. چون این علوم همراه یك جهل عظیم است. كشورهایی كه تولید كننده این علوم هستند بیشترین مشكلات را دارند. اساساً این علوم بر اساس شناخت قطعی و مسلم و تعریف درست از موضوع، كه انسان است توسعه پیدا نمی كند. طبق اصل اصالت تخصص، متخصص باید به ما بگوید ما كی هستیم و ساختار زندگی ما را ترسیم كند و قرار است كجا برویم؟ چگونه باید زندگی كنیم كه به نهایت خوشبختی جاودانی برسم؟

اگر می خواهید به عظیم ترین خوشبختی برسید باید موفق به خودشناسی شوید. یعنی دلم باور كند كه از كجا آمده ام؟ زن یا مرد نیستم. جماد، نبات و حیوان نیستم.

اگر می خواهید به عظیم ترین خوشبختی برسید باید موفق به خودشناسی شوید. یعنی دلم باور كند كه از كجا آمده ام؟ زن یا مرد نیستم. جماد، نبات و حیوان نیستم. من باید خود حقیقی ام را پیدا كنم و بتوانم به خاطر ظلمی كه سال ها در حقش كردم عذرخواهی كنم و از او دلجویی كنم. با او مأنوس شوم و با وجودی كه با او هستم چیز دیگری را نخواهم.

در نظام فردی و اجتماعی باید «اعظم الجهل» را برطرف كنیم. كار حقیقی این است كه انسان ها بفهمند كجا بوده اند و در كجا هستند و به كجا خواهند رفت؟ وگرنه هرقدر در علوم، دنیاداری و ... موفق شود، گرفتارتر هستند. الان بیشترین بیماری ها و شكست ها مربوط به طبقاتی است كه موفقیت بیشتری در تحصیلات،  آسایش و ثروت دارند. ساختار اشتباه این است كه هرقدر در اشتباه بیشتر پیشرفت كنید، معضلات بیشتر خواهد بود. از حقیقت اصلی خودتان دورتر خواهید شد. آن ها كه دنیای كم تری دارند در عمق دنیا فرو نرفته اند و كم تر دور شده اند. این كه حضرت مسیح علیه السلام می فرمایند: رد شدن یك شتر از سوراخ سوزن راحت تر از رفتن یك ثروتمند به بهشت است.

معجزه جمهوری اسلامی این است كه در این دنیای پیشرفته، بیشترین تولید انسان های ابدی (اولیاء خدا و شهدا) داشته باشد.

كسی كه خودش را نشناسد،  از راه نجات دور می شود. هرچه در دنیا موفق تر باشد، غصه ها و عذاب و شكست او بیشتر خواهد بود.

این كه ما چرا با وجود حضور در كلاس ها تأثیر نمی گیریم این است كه ما با گوش بخش حیوانی می شنویم كه از جنس خودم نیست. وقتی از وطنش صحبت می كنی، می گویی قرار است چند روز دیگر به وطن خودمان برگردیم، حاضر نیست بپذیرد.

من باید معیارها و چینش فكری ام، انتخاب ها، ارتباطات، رفتارها و افكارم باید بر اساس این كه كجا بودم؟ كجا هستم و كجا می روم؟ باشد. فقط كسانی موفق هستند كه بتوانند به خوراك های باطلی كه مدتی خورده اند غلبه كنند. «سابقوا و سارعوا الی مغفره من ربكم»[سوره آل عمران آیه133 - سوره حدید آیه 21].

این كه می فرمایند؛ سرعت و سبقت بگیرید به سمت بهشتی كه به اندازه همه آسمان ها و زمین است و متعلق به هر یك از مؤمنین است، به این معناست كه شما مال این جا نیستید. وطن خودتان را بشناسید. در این بهشت به محض اراده هرچه بخواهید هست.

نامه خدا در آخرت؛ «من الحی القیوم الذی لا یموت الی الحی القیوم الذی لا یموت».

امام صادق علیه السلام فرمودند: اگر شما می خواهید اهل ذوق و شوق باشید، اقلاً بهشتی را بخواهید كه به اندازه آسمان ها و زمین است.

امام صادق علیه السلام فرمودند: خیلی از شما 50 سال نماز می خواند حتی یك ركعت آن هم قبول نمی شود. چون بخش انسانیش نماز نخوانده است. اگر با بخش انسانی نماز می خواند نماز او را مست می كرد. او را از محبت هركسی بی نیازش می كرد.

باید در بخش نظری بپذیرم و باور كنم كه مال این جا نیستم.

تا وقتی با دلی كه شیفته كمالات جمادی، نباتی و حیوانی است حركت كنیم به امام زمان علیه السلام و خانواده آسمانی مان نخواهیم رسید.

امام باقرعلیه السلام فرمودند؛ كلید همه بدبختی های آدم در دنیا تنبلی و بی حوصلگی است.

پیامبرصلی الله علیه وآله وسلم فرمودند: بیشترین ناله جهنمی ها از امروز و فردا كردنشان است.

تا وقتی با دلی كه شیفته كمالات جمادی، نباتی و حیوانی است حركت كنیم به امام زمان علیه السلام و خانواده آسمانی مان نخواهیم رسید.

اگر نخواهیم با گوش دیگری بشنویم،  مثل زمانی می شود كه پیامبر خدا هم آمد اطرافیانش او را نپذیرفتند.