ولایت شرط قبولی عبادت

همان گونه که عرض شد، تنها راه دست یافتن به غفران خداوند و بهشت الهی، قبول نمودن ولایت اهل بیت عصمت(علیهم السلام) است و بدون ولایت اهل بیت (علیهم السلام) هیچ عملی مورد قبول خداوند نخواهد بود.

بسم الله الرحمن الرحیم
انگیزه سازی:
ابی سلمی، چوپان پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله سلم) می گوید: از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) شنیدم که می فرمود: شبی که به معراج برده شدم خداوند (جل ثنائه) به من فرمود:
آمَنَ الرَّسُولُ بِما أُنْزِلَ إِلَیهِ مِنْ رَبِّهِ؛[البقره، آیه ۲۸۵] (ایمان آورد رسول به آنچه از طرف پروردگارش به سوی او نازل شد.)
من هم گفتم: وَ الْمُؤْمِنُونَ؛[البقره، آیه ۲۸۵] (و مؤمنین نیز ایمان آوردند). خداوند فرمود: راست گفتی ای محمد؛ چه کسی را برای امتت جانشین خود قرار داده ای؟ گفتم: بهترین از امتم را. خداوند فرمود: علی بن ابیطالب (علیهما السلام) را. گفتم: بله.
خداوند فرمود: ای محمد(صلی الله علیه و آله و سلم)! من اطلاعی دقیق از زمین و احوال آن دارم، پس تو را از روی آن برگزیدم و اسمی از اسامی خودم را برای تو جدا کردم و به خاطر همین در هیچ جایی مرا یاد نمی کنند، مگر اینکه ذکر تو هم با من خواهد بود؛ من محمود هستم و تو هم محمد. و علی (علیه السلام) را هم انتخاب کرده و برای او هم اسمی از اسامی خود جدا کردم؛ من أعلی هستم و او هم علی.
ای محمد(صلی الله علیه و آله و سلم)! من تو را و علی و فاطمه و حسن و حسین(علیهم السلام) را از سنخ نور خود خلق کردم و ولایت شما را بر اهل آسمان و زمین عرضه کردم. پس هر کس ولایت شما را قبول کند نزد من از مؤمنین خواهد بود و هر کس منکر ولایت شما شود نزد من از کافرین خواهد بود.
یَا مُحَمَّدُ لَوْ أَنَّ عَبْداً عَبَدَنِی حَتَّى یَنْقَطِعَ أَوْ یَصِیرَ کَالشَّنِ الْبَالِی ثُمَّ أَتَانِی جَاحِداً لِوَلَایَتِکُمْ مَا غَفَرْتُ لَهُ حَتَّى [یُقِرَّ] بِوَلَایَتِکُمْ.
 ای محمد(صلی الله علیه و آله وسلم)! اگر بنده ای از بندگانم، مرا آن چنان عبادت کند که تکه تکه شود یا همچون مُشک پوسیده گردد، سپس نزد من آید در حالی که ولایت شما را نداشته باشد، او را وارد بهشت نخواهم کرد مگر اینکه به ولایت شما اقرار کند.
بعد از این، خداوند متعال فرمود: ای محمد(صلی الله علیه و آله و سلم)! آیا دوست می داری که اهل بیت و جانشینان خود را ببینی؟ گفتم: بله پروردگارا. پس فرمود: نگاه کن به جانب راست عرشم. من نگاه کرده و دیدم علی و فاطمه و حسن و حسین و علی بن حسین و محمد بن علی و جعفر بن محمد و موسی بن جعفر و علی بن موسی و محمد بن علی و علی بن محمد و حسن بن علی و مهدی(علیهم السلام) را که در اوج نور بودند در حالی که همگیِ آن ها در حال نماز بودند و مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) در وسط آنها مانند ستاره ای فروزان، «کوْکبٌ دُرِّی»[النور، آیه ۳۵] درخشش داشت.
پس خداوند متعال فرمود: ای محمد(صلی الله علیه و آله و سلم)! اینان حجت های من می باشند و مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) هم انقلاب کننده ای از عترت توست که خون خواه عترت تو می باشد؛ قسم به عزت و جلالم، مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) امام واجب الاطاعت برای دوستان من می باشد و او کسی است که از دشمنان من انتقام می گیرد.[محمد بن الحسن الطوسی، الغیبة (للطوسی)/ کتاب الغیبة للحجة، النص، ص: ۱۴۸]

اقناع اندیشه
همان گونه که عرض شد، تنها راه دست یافتن به غفران خداوند و بهشت الهی، قبول نمودن ولایت اهل بیت عصمت(علیهم السلام) است و بدون ولایت اهل بیت (علیهم السلام) هیچ عملی مورد قبول خداوند نخواهد بود.
 قبول نکردن ولایت امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) و امامان معصوم(علیهم السلام):، قبول نکردن ولایت رسول خدا و نیز نپذیرفتن ولایت خداوند متعال است زیرا کسی که ولایت ائمه اطهار(علیهم السلام): را نپذیرد یکی از مهمترین دستورات خداوند را زیر پا گذاشته است و آن دستوری است که در آیه ۵۹ سوره نساء فرموده است:
یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا أَطیعُوا اللَّهَ وَ أَطیعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِی الْأَمْرِ مِنْکُم.[النساء، آیه ۵۹]
اى کسانى که ایمان آورده اید، خدا را اطاعت کنید و پیامبر و اولیاى امر خود را [نیز] اطاعت کنید.
عمل نکردن به دستورات کلیدی پیامبر نیز عواقب خطرناکی را به دنبال دارد. همان طور که قرآن کریم می فرماید:
قُلْ أَطِیعُواْ اللَّهَ وَ الرَّسُولَ فَإِن تَوَلَّوْاْ فَإِنَّ اللَّهَ لَا یحُِبُّ الْکَافِرِینَ.[آل عمران، آیه ۳۲]
بگو: «خدا و پیامبر [او] را اطاعت کنید.» پس اگر روی گردان شدند، قطعاً خداوند کافران را دوست ندارد.
و نیز نتیجه  کفر را این گونه می فرماید:
وَعَدَ اللَّهُ الْمُنافِقینَ وَ الْمُنافِقاتِ وَ الْکُفَّارَ نارَ جَهَنَّمَ خالِدینَ فیها هِیَ حَسْبُهُمْ وَ لَعَنَهُمُ اللَّهُ وَ لَهُمْ عَذابٌ مُقیمٌ.[التوبه، آیه ۶۸]
خدا به مردان و زنانِ منافق و کافران، آتش جهنّم را وعده داده است. در آن جاودانه اند. آن [آتش] براى ایشان کافى است، و خدا لعنتشان کرده و براى آنان عذابى پایدار است.
اما نکته ای که بسیار مهم است این است که چه کسانی شیعه هستند و شرایط شیعه بودن چیست و در حقیقت چه کسانی به فرمان خداوند و امر پیامبر عمل نموده اند.
در روایات، خصوصیات متعددی برای شیعه بودن ذکر شده است. به دلیل وسعت این دسته از روایات، مجال مطرح نمودن همه آن ها در این مقال وجود ندارد. لذا برخی از این روایات که جامع تر بوده و صفات بیشتری را مطرح می نماید، در اینجا ذکر می نماییم. شما مؤمنین می توانید برای مطالعه روایات بیشتر در این زمینه به کتاب شریف صفات الشیعه نوشته عالم بزرگوار، شیخ صدوق؛ مراجعه فرمایید.
۱. جابر، در حدیثی از امام باقر(علیه السلام) گوید: ایشان به من فرمود: اى جابر، آیا کسى که خود را شیعه ببیند، همینش بس باشد که دوستى ما خاندان را دارد؟ به خدا شیعه ما نباشد جز کسى که از خدا بپرهیزد و او را فرمان برد. شیعه هاى ما شناخته نمى شوند جز به نشانه تواضع و خشوع و امانت دارى و کثرت یاد خدا و روزه و نماز و نیکى کردن به پدر و مادر و وارسى حال همسایگان از درویشان و مستمندان و بدهکاران و یتیمان و راستگوئى و خواندن قرآن و نگه داشتن زبان از مردم جز به ذکر خیر و آنها امین در میان خویشان خود هستند در هر چیز.
جابر گوید: من گفتم: یابن رسول الله، امروزه ما کسى را بدین سان نشناسیم، فرمود: اى جابر، مبادا روش هاى مردم تو را به این عقیده کشد که براى مرد همین بس باشد که گوید: من علی (علیه السلام)  را دوست دارم و پیرو او هستم و سپس با این گفته زبانى عملی همراه نباشد، اگر گوید: من رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) را دوست دارم و رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) بهتر از علی (علیه السلام)  است و سپس پیروى از شیوه او نکند و به روش او کار نکند دوستى او براى وى سودى ندهد. از خدا بپرهیزید و براى خدا کار کنید. به راستى که میان خدا و هیچ کس نسبت خویشاوندى نیست. دوست ترین بنده ها نزد خداوند (عز و جل) و ارجمندترین شان نزد او، با تقواترین و مطیع ترین آنها است نسبت به او.
اى جابر، به خدا قسم! نتوان نزدیک شد به خداوند (تبارک و تعالى) جز به اطاعت. با ما برات آزادى از دوزخ نیست و احدى را بر خدا حجتى نیست. هر که مطیع خدا است، دوست ما است و هر که نافرمان خدا است دشمن ما است. نتوان به ولایت ما رسید جز با عمل و ورع.[محمد بن علی بن بابویه، صفات الشیعة، ص: ۱۳]
۲. امیر المؤمنین (علیه السّلام) فرمود: شیعیان ما کسانى باشند که براى ولایت ما به یکدیگر بخشش کنند و در راه دوستى ما با یک دیگر دوستى نمایند و براى زنده کردن امر ما به دیدار یکدیگر روند، اگر خشم کنند ستم نکنند و اگر راضى باشند اسراف نورزند، مایه برکت همسایگانند و با معاشرین خود سِلم و صفا دارند.[محمد بن یعقوب بن اسحاق الکلینی، الکافی (ط - الإسلامیة) ؛ ج ۲ ؛ ص۲۳۶]
۳. حضرت امیر المؤمنین(علیه السلام) فرمود: اى نوف، خدا ما را از طینت نورى آفریده و شیعیان ما را از طینت ما آفرید پس هر گاه روز قیامت بیاید به ما مى پیوندند. نوف می گوید: عرض کردم یا امیر المؤمنین(علیه السلام)، شیعیانت را براى من تعریف فرمائید. حضرت به صِرف یادآورى شیعیانش گریه کرد.
بعد فرمود: اى نوف! شیعیان من به خدا مردمان شکیبا و دانشمند نسبت به خدا و دین خدایند، به طاعت و امر خدا عمل می کنند، هدایت کنندگان به دوستى خدایند، یاوران بندگان خدایند، همنشین پارسایانند، از اثر شب زنده دارى رنگ چهره هایشان زرد است، چشمان شان از گریه ضعیف است، لب هایشان از ذکر خدا خشک است، شکم هایشان از روزه گرفتن به پشت چسبیده، آثار خداپرستى از چهره هایشان درخشان است، قصدشان گوشه گیرى از مردم است، چراغ هاى تاریکى ها باشند، گل هاى خوشبوى قبیله و فامیل شان باشند.
هیچ گاه مسلمانى را دشمن ندارند و در جستجوى عیب هاى مردم نیستند. شرّشان به کسى نمی رسد، دلهایشان افسرده است، نفس هاى عفیف و پاک دارند، خواسته هایشان سبک است. آنان از مردم در زحمت و رنجند و مردم از آنها در آسایشند، پس ایشان خردمندانى هستند که افسرده خاطرند، و مردان نجیب و شایسته اند، ایشان رغبت کنندگان به خدا و فرارکنندگان از گناهند.
اگر حاضر شوند شناخته نمى شوند و اگر غایب شوند کسى آنان را جستجو نمی کند، اینان شیعیان پاک منند و برادران گرامى من باشند. آگاه باشید که چقدر دلباخته و عاشق آنهایم.[محمد بن الحسن الطوسی، الأمالی، النص، ص: ۵۷۶]
این روایات نمونه ای از روایات فراوانی است که صفات و شرایط شیعه بودن را بیان می نمایند. از مجموع روایات این گونه به نظر می رسد که پس از قبولی اصول دین، هرکس که تلاش بیشتری برای رعایت فرامین الهی مبذول بدارد و در مسیر پیامبر و اهل بیت عصمت(علیهم السلام) بیشتر و سریعتر قدم بردارد، به معیارهای تشیّع نزدیک تر شده است و در واقع شیعه کسی است که تمام توان و تلاش خویش را در این مسیر به کار ببندد و این تلاش است که برای خداوند متعال و پیامبر و اهل بیت: اهمیت دارد، چنانچه قرآن کریم می فرماید:
وَ أَنْ لَیْسَ لِلْإِنْسانِ إِلاَّ ما سَعی.[النجم، آیه ۳۹]
و اینکه براى انسان (بهره ای) جز حاصل تلاش او نیست.
فلذا روایات مذکور و روایاتی مانند:
لَیْسَ مِنْ شِیعَتِنَا مَنْ لَا تَتَحَدَّثُ الْمُخَدَّرَاتُ بِوَرَعِهِ فِی خُدُورِهِن.[محمد بن یعقوب بن اسحاق الکلینی، الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ۲، ص: ۷۹]
از شیعیان ما نیست کسى که پرده نشینان در پشت پرده هاى خود از پارسائى او نگویند.
اشاره به همین تلاش و تقوایی دارد که یک شیعه باید داشته باشد. لذا ما که اسماً شیعه هستیم، وظیفه داریم که با تمام توان در مسیر اصلاح خویش قدم برداریم و روز به روز بر ورع و تقوای خود افزوده و با کسب معارف و عمل به آن ها موجبات رضایت پروردگار متعال و اولیاء او را فراهم آوریم تا پیرو آن انوار مقدسه بوده باشیم.

رفتارسازی
امام باقر یا امام صادق(علیهما السلام) فرمودند: خاندانی در بنی اسرائیل بودند که در پی چهل روز عبادت، هر چه از خدا طلب می کردند، خداوند به آنها مرحمت می فرمود. یکی از آنان به عبادتی چهل روزه پرداخت ولی دعای او پذیرفته نشد. به نزد حضرت عیسی(علیه السلام) شکایت کرد. حضرت عیسی (علیه السلام) تطهیر نموده و سپس نماز خواند؛ آن گاه به درگاه حق دعا کرد. وحی آمد:
یَا عِیسَى إِنَّ عَبْدِی أَتَانِی مِنْ غَیْرِ الْبَابِ الَّذِی أُوتَى مِنْهُ إِنَّهُ دَعَانِی وَ فِی قَلْبِهِ شَکٌّ مِنْکَ فَلَوْ دَعَانِی حَتَّى یَنْقَطِعَ عُنُقُهُ وَ تَنْتَثِرَ أَنَامِلُهُ مَا اسْتَجَبْتُ لَهُ- فَالْتَفَتَ عِیسَى ع فَقَالَ تَدْعُو رَبَّکَ وَ فِی قَلْبِکَ شَکٌّ مِنْ نَبِیِّهِ قَالَ یَا رُوحَ اللَّهِ وَ کَلِمَتَهُ قَدْ کَانَ وَ اللَّهِ مَا قُلْتَ فَاسْأَلِ اللَّهَ أَنْ یَذْهَبَ بِهِ عَنِّی فَدَعَا لَهُ عِیسَى(علیه السلام) فَتَقَبَّلَ اللَّهُ مِنْهُ وَ صَارَ فِی حَدِّ أَهْلِ بَیْتِهِ کَذَلِکَ نَحْنُ أَهْلَ الْبَیْتِ لَا یَقْبَلُ اللَّهُ عَمَلَ عَبْدٍ وَ هُوَ یَشُکُّ فِیناَ.
اى عیسى این بنده ام از غیر آن بابى که باید نزد من آیند، نزد من آمده. او مرا خوانده در حالى که در نبوّت و پیغمبر بودن تو در شکّ است. بنابراین اگر به اندازه اى مرا بخواند که گردنش قطع و بندهایش از هم بگسلد، من دعایش را مستجاب نخواهم کرد. عیسى به وى رو کرده فرمود: پروردگارت را مى خوانى و در دل خود به پیامبرش شک دارى؟ گفت: اى روح و کلمه خدا، به خدا سوگند همین طور است که مى فرمائى. از خداوند بخواه که این شک را از دل من بزداید. عیسى براى وى دعا کرد و خداوند از وى پذیرفت، و او در حدّ سایر افراد خاندان خویش قرار گرفت. ما خاندان نیز این چنین هستیم. خداوند عمل بنده اى را که درباره ما شک دارد قبول نمی فرماید.
آری! شک داشتن در ولایت اهل بیت(علیهم السلام) نیز مانع قبولی دعاها و عبادات انسان می گردد. البته باید بگوییم که بی تقوایی و قدم نگذاشتن در مسیر انجام واجبات و ترک محرمات، اعتقاد به ولایت اهل بیت(علیهم السلام) را سست نموده و از بین خواهد برد.

پرورش احساس
عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ(علیه السلام) قَالَ: مَا مِنْ عَبْدٍ إِلَّا وَ فِی قَلْبِهِ نُکْتَةٌ بَیْضَاءُ فَإِذَا أَذْنَبَ ذَنْباً خَرَجَ فِی النُّکْتَةِ نُکْتَةٌ سَوْدَاءُ فَإِنْ تَابَ ذَهَبَ ذَلِکَ السَّوَادُ وَ إِنْ تَمَادَى فِی الذُّنُوبِ زَادَ ذَلِکَ السَّوَادُ حَتَّى یُغَطِّیَ الْبَیَاضَ فَإِذَا غَطَّى الْبَیَاضَ لَمْ یَرْجِعْ صَاحِبُهُ إِلَى خَیْرٍ أَبَداً وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ «کَلَّا بَلْ رانَ عَلى قُلُوبِهِمْ ما کانُوا یَکْسِبُونَ.[المطففین، آیه۱۴]»[محمد بن یعقوب بن اسحاق الکلینی، الکافی (ط - الإسلامیة)، ج ۲، ص: ۲۷۳]
امام باقر(علیه السلام) فرمودند: هر بنده ای در دلش نقطه سفیدی است که چون گناهى کند، خال سیاهى در آن پیدا شود، سپس اگر توبه کند آن سیاهى برود، و اگر از گناه دنبال گیرى کند، آن سیاهى بیفزاید تا روى سفیدى را بپوشاند، و چون سفیدى پوشیده شد، دیگر صاحب آن دل هرگز بخیر نگراید و همین است، گفتار خداوند (عز و جل): «نه چنین است، بلکه آنچه مرتکب شدند بر دلشان زنگارى بست.»
با توجه به مطالبی که ذکر شد، مشخص می گردد که گناه باعث دوری از ولایت اهل بیت(علیهم السلام) و در نتیجه دوری از سعادت می گردد. در همین زمینه مناسب است که کلام مقام معظم رهبری(حفظه الله) را نیز بیان نماییم.
«نکته ای که فعالان سیاسی، مسئولان، صاحبان قدرت، صاحبان مسئولیت های گوناگون و متنفذین، به شدت بایستی مراقب آن باشند، مسئله ی انحراف و فسادپذیری شخصی است. همه مان باید مراقبت کنیم. انسان ها در معرض فسادند، در معرض انحرافند. گاهی لغزش های کوچک، انسان را به لغزش های بزرگ و بزرگ تر و گاهی به پرتاب شدن در اعماق دره هائی منتهی می کند؛ خیلی باید مراقب بود. قرآن هشدار داده است. در موارد متعدد، در قرآن این هشدار وجود دارد. یک جا می فرماید: «ثمّ کان عاقبة الّذین اساؤا السّوأی ان کذّبوا بأیات اللَّه»[الروم، آیه ۱۰]؛ عاقبت بعضی از کار ها این است که انسان به آن خانه ی بد ترین می رسد که تکذیب آیات الهی است. یک جا می فرماید: «فأعقبهم نفاقا فی قلوبهم الی یوم یلقونه بما اخلفوا اللَّه ما وعدوه»؛[التوبه، آیه ۷۷] خلف وعده ی با خدا کردند، این موجب شد نفاق در دل هایشان به وجود بیاید. یعنی انسان گناهی انجام می دهد، این گناه انسان را به وادی نفاق می کشاند؛ که نفاق، کفر باطنی است. همین جا در قرآن، کافرین و منافقین در کنار هم هستند. در یک آیه ی دیگر می فرماید: «انّ الّذین تولّوا منکم یوم التقی الجمعان انّما استزلّهم الشّیطان ببعض ما کسبوا»[آل عمران، آیه ۱۵۵] اینی که می بینید یک عده ای در مقابل دشمن منهزم می شوند، طاقت نمی آورند، نمی توانند ایستادگی کنند، به خاطر آن چیزی است که قبلاً از این ها سر زده است؛ باطن خودشان را با گناه و با خطا خراب کرده اند. لغزش ها انسان را فاسد می کند. این فساد، به انحراف در عمل و گاهی به انحراف در عقیده منتهی می شود. این هم به مرور پیش می آید؛ دفعتاً پیش نمی آید که ما فکر کنیم یک نفری شب مؤمن می خوابد، صبح منافق از خواب بیدار می شود؛ نه، به تدریج و ذره ذره پیش می آید.»[خطبه های نماز جمعه ی تهران ۱۳۸۸/۰۶/۲۰]
آری! کوتاهی در میدان عمل، خساراتی را به بار خواهد آورد که برخی اوقات جبران ناپذیر است. مانند مقابله طلحه و زبیر با امیرالمؤمنین (علیه السلام). این خسارات نه تنها برای خود شخص زیان بار است، بلکه برای اهل بیت(علیهم السلام) نیز دردآور است. همان گونه که در تاریخ، سخن امیرالمؤمنین (علیه السلام) درباره طلحه و برخی کشتگان دشمن بعد از کشته شدن ایشان در جنگ جمل نقل شده است که فرمود:
«أَمَا وَ اللَّهِ لَقَدْ کُنْتُ أَکْرَهُ أَنْ تَکُونَ قُرَیْشٌ قَتْلَى تَحْتَ بُطُونِ الْکَوَاکِبِ.»[محمد بن الحسین الشریف الرضی، نهج البلاغة (للصبحی صالح)، ص: ۳۳۷]
به خدا قسم میل نداشتم ببینم افراد قریش کشته شده در زیر ستارگان افتاده باشند.
لذا ما شیعیان امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) وظیفه داریم که با تلاش خویش، در جهت پیمودن صراط مستقیم که همان راه اهل بیت عصمت(علیهم السلام) است قدم برداریم و با این تلاش و به یاری خداوند، موجبات رضایت خداوند متعال و پیامبر اسلام(صلی الله علیه و آله و سلم) و اهل بیت ایشان(علیهم السلام) را فراهم آوریم.

مدح امیرالمؤمنین (علیه السلام)
رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود على در آسمان هفتم چون خورشید درخشان روز است و در زمین و در آسمان دنیا چون ماه تابان شب است. در زمین، خدا به على سهمى از فضیلت داده که اگر بر اهل زمین پخش شود همه را فرا گیرد و سهمى از فهم داده که اگر بر اهل زمین پخش شود همه را فرا گیرد. نرمش لوط دارد و خلق یحیى و زهد ایوب و در سخاوت به ابراهیم ماند، خرّمى او چون خرّمى سلیمان است و توانائى او چون توان داود. نامش بر همه پرده هاى بهشت نگاشته است. پروردگارم مرا به وجودش مژده داد. این مژده از آن او بود در نزد من. على نزد حق ستوده است و نزد فرشتگان تزکیه شده. خاص من است و اعلان من و چراغ من است و بهشت من و یارم. پروردگارم مرا بدو مأنوس کرد و از او در خواست نمودم که پیش از من جانش نستاند و درخواست کردم که پس از من به فیض شهادت جانش را رباید. من در بهشت در آمدم و دیدم حوریان على بیش از برگ درختان است و کاخ هاى على به شماره افراد انسان. على از من است و من از على. هر که او را دوست دارد مرا دوست داشته .
دوستى على نعمت است و پیروى او فضیلتى است که فرشتگان بدان معتقدند و صالحان جن گرد اویند. پس از من کسى بر زمین گام ننهاده جز آنکه على بهتر از او است. عزت است و افتخار و دلیل راه. نه سخت است و نه شتابکار و نه سهل انگار بر تباهى و نه عناد وَرز، زمین او را برداشته و گرامى داشته.
پس از من گرامى تر از وى از شکم مادرى بر نیامده و به هر جا فرود آمده است میمنت داشته، خدا بر وى حکمت فرو فرستاده و فهمش در بر کرده. فرشتگان با وى همنشین باشند و آن ها را ببیند و اگر پس از من به کسى وحى میشد، به او وحى می رسید. خدا به وجود او محفل ها را زیور کرده و قشون ها را گرامى داشته و بلاد را ارزانى عطا کرده و لشکرها را عزیز ساخته. مَثََلش مَثَل خانه محترم خداست، به دیدنش روند و به دیدن کسى نرود و همانند ماه است که چون برآید بر هر تاریکى پرتو افکَنََد و چون خورشید که چون طلوع کند روشن سازد، خدایش در کتاب خود ستوده و به آیات خویش مدح نموده و وصف آثارش کرده و در منازلش روان ساخته. او تا زنده است گرامى است و در مردن به شهادت سعادتمند است.[محمد بن علی بن بابویه، الأمالی ، متن، ص: ۹]

منبع: پایگاه تخصصی مسجد