رحلت عبدالمطلب جدّ بزرگوار پیامبر گرامی اسلام(صلی الله علیه و آله)(8 عام الفیل)

ابوحارث عبدالمطلب بن هاشم بن عبدمناف، بزرگ قبیله ی قریش در زمان جاهلیت و از بزرگانِ عرب بود. وی مردی عظیمُ الشّان، رفیع منزِلَت، متَّصف به اوصاف پسندیده و مشهور به افعال حمیده بود. عبدالمطّلب جد پدری حضرت محمد(صلی الله علیه و آله) و امام علی(علیه السلام) است. قوم قریش ریاست او را قبول داشته و به وجودش افتخار و مباهات می نمودند. از جمله آثار عبدالمطلب، حفرِ چاه زمزم است. او نذر کرد که هرگاه، خدای متعال، به او ده فرزند پسر کرامت کند، یکی از آن جمله را به سُنَّت جدش، ابراهیم(علیه السلام)، قربانی کند. خدای، حاجتش برآورد و او را ده پسر عنایت فرمود. عبدالمطلب بر آن شد که نذرش را ادا کند. قرعه به نام عبدالله، پدر حضرت محمد(صلی الله علیه و آله) افتاد. چون خواست او را قربان کند، خویشانِ مادری، او را ممانعت کردند. سرانجام با راهنمایى یکی از بزرگان، قرار بر این شد که دیه ی یک نفر را به جای عبدالله قربانی کنند که صد شتر معین گردید. عبدالمطلب همواره، محمد(صلی الله علیه و آله) را نوازش می کرد، او را می بوسید و درباره ی او سفارش می نمود و می گفت: این چهره را چهره ی سروَری و زعامت می بینم. چون عبدالمطلب را مرضِ موت رسید، ابوطالب را بخواند و او را گفت: محمد(صلی الله علیه و آله) را از دل و جان مواظب باش که این کودک، رایحه ی پدر را استشمام ننموده و مهر مادر ندیده. این کودک را آینده ای پس شگفت در پیش است. تو مسؤولی در دوران کودکی، مراقب و مواظب او باشی، مبادا آسیبی به وی رسد. پیامبر بزرگ اسلام(صلی الله علیه و آله)، در زمان رحلت جدّ خود، هشت سال داشت.