گلستان شدن آتش نمرود بر حضرت ابراهیم خلیل(علیه السلام)

عظمت حضرت ابراهیم خلیل(علیه السلام) به حدی است که وی همواره موجب نزاع یهودی و مسیحیت و اسلام بوده است و هر یک، آن حضرت را از خود می داند. از این رو، خدای متعال او را مربوط به هیچ یک از ادیان ندانسته و او را مسلمان معرفی می کند. ابراهیم(علیه السلام) حتی میان مشرکان، مکانی بلند داشت و آثار وی در مکه مکرمه مورد زیارت و تقدیس آنان قرار می گرفت. نسب حضرت ابراهیم (علیه السلام) تا حضرت آدم (علیه السلام) در تورات آمده است. نسب نامه های تورات به کتب اسلامی نیز راه یافته و بدون دقت در اصل و منشأ آن پذیرفته شده است. به عقیده اهل کتاب (در نتیجه جمع بندی حوادث کتاب مقدس) حضرت ابراهیم (علیه السلام) حدود 2000 سال قبل از میلاد، یعنی حدود 4000 سال پیش در شهر «اور» به دنیا آمد. به گفته تورات، او در آغاز «ابرام» یعنی پدر بلندمرتبه نامیده می شد. خدای متعال نام وی را در سن نود و نه سالگی به ابراهیم یعنی پدر اقوام، تبدیل کرد. شهر اور نزدیک یک قرن پیش در عراق در ساحل «فرات» از زیر خاک بیرون آمد و آثار باستانی بسیاری در آن جا یافت شد. به گفته تورات پدر حضرت ابراهیم (علیه السلام) که «تارح» نامیده می شد، پسر خود ابراهیم(علیه السلام) و همسر وی «ساره» و نوه خویش حضرت لوط (علیه السلام) را برداشت و به سرزمین «کنعان» در غرب فلسطین عزیمت کرد. آنان در بین راه از ادامه سفر منصرف شدند و در شهر «حران» سکونت گزیدند. این شهر در جنوب ترکیه فعلی و در مرز سوریه قرار دارد. پدر حضرت ابراهیم(علیه السلام) در تورات تارح خوانده می شود، ولی قرآن مجید وی را «آزر» بت پرست معرفی کرده است (انعام، 74). پدر حضرت ابراهیم (علیه السلام) در سلسله اجداد حضرت رسول اکرم(ص) قرار می گیرد. علمای شیعه معتقدند: همه پدران آن حضرت تا حضرت آدم (علیه السلام) یکتاپرست بوده اند و به همین دلیل گفته اند: آزر، عموی آن حضرت بوده و استعمال «أب» (پدر) بجای «عم» (عمو) در زبان عربی نادرست نیست. از آن جمله در قرآن کریم (بقره،133) چنین چیزی دیده می شود. تورات می گوید: حضرت ابراهیم (علیه السلام) در 75 سالگی به امر خدا از شهر حران عازم کنعان شد. وی همسر خود ساره و برادرزاده اش حضرت لوط (علیه السلام) و چند نفر از مردم حران را برداشت و همگی به کنعان رفتند و در آن جا روی کوهی در شرق «بیت ایل» خیمه زدند. حضرت ابراهیم (علیه السلام) پس از چندی در «حبرون» (الخلیل امروزی) ساکن شد و تا آخر عمر در آن جا بود و اکنون مقبره خانوادگی وی در آن مکان است. حضرت لوط  (علیه السلام) به شهر «سدوم» و شهرهای مجاور آن رفت. مردم آن شهرها به سبب نافرمانی و بی اعتنایی به پیام وی به امر خداوند نابود شدند. این حادثه در قرآن مجید نیز آمده است. دو موضوع بسیار مهم در تاریخ حضرت ابراهیم (علیه السلام) وجود دارد که در تورات کنونی اشاره ای به آنها نشده است: یکی جریان بت شکنی و به آتش افکندن وی و دیگری داستان بنای کعبه. قرآن مجید در سوره های انبیا و صافات، داستان بت شکنی و به آتش ‍ افکندن او و تبدیل شدن آتش به گلستان را آورده است. در این ماجرا حضرت ابراهیم (علیه السلام) برای نشان دادن ناتوانی بت ها آنها را شکست و تبر را بر شانه بت بزرگ گذاشت و به آنها ثابت کرد که این اشیای بی جان لایق پرستش نیستند. «نمرود»، پادشاه اور دستور داد تا آتشی بزرگ شعله ور کنند و ابراهیم (علیه السلام) را در آن اندازند. به اذن پروردگار، آتش در برابر چشمان حیرت زده ایشان سرد و خاموش شد و به گلستان تبدیل گردید.