مراقبت بر دلبستگی فرزندان
آیت الله حاج آقا مرتضی تهرانی (رحمت الله علیه):
چقدر خوب است که انسان ها اگر بچه دار شدند، اول خودشان این حرف ها را بفهمند، بعد یک کاری نکنند که بچه های شان خاطرخواه یک چیزی بشوند.
این عقل را آزاد نگاه دارند تا بزرگ شوند و از این عقل استفاده کنند.
ننشینند و تماشا کنند و ببینند که این بچه اسیر شد. اول اسیر لوکوموتیوَش می شود؛ بعد اسیر آن ماشینش می شود؛ بعد اسیر هلی کوپترش می شود. بله، این ها اسارت است.
نگذارید بچه به این حال بیافتد.
بگذارید همین طور نیم بند این اسباب بازی ها را و محبت این ها را پشت سر بگذارد؛ برده ی این ها نشود. تا وقتی هفت سالش شد و به مدرسه رفت، یک چیزی گیر او بیاید.
بچه اگر پیش از هفت سال برده شده باشد، مدرسه هم نمی تواند کاری بکند.
تا حالا کسی به شما گفته بود که پیش از این که بچه تان را به مدرسه بفرستید، مواظب باشید که به این وضعیت نیافتد؟
بنده عرض می کنم که خیلی مهم است. بچه به اندازه خودش عقل دارد؛ همان عقلی که به اندازه ی خودش دارد، نگذارید همان عقل اسیر نفْسِ او شود؛ نگذارید؛ و می شود. وقت کم است.
هم حوصله کم است و هم وقت کم است.
تا آمد وابستگی به یک چیزی پیدا کند، غیرمستقیم یک چیز دیگر نشانش بدهید.
بگذارید محبتش از این قطع شود؛ فراموشش کند.
تا برسانیدش به وقتی که امیرالمؤمنین صلوات الله علیه فرمود:
وقتی که بچه هفت سالش شد، در چارچوب قانون و ضابطه و تربیت قرارش بدهید تا چهارده سال. بچه که چهارده سالش شد، بعد انتظار عمل و اجرای آن چه را که در مدرسه یاد گرفته، از او داشته باشید تا بیست و یک سال. اگر بعد از بیست و یک سال چیزی شد، خوشا به حال پدر و مادرش. اگر چیزی نشد، به تعبیر من، یک فاتحه برای او بخوانید.
آیت الله حاج آقا مرتضی تهرانی (ره) (۹۰/۴/۱۶)
مطالب مرتبط
