«وَ لا یَخُوضُ فِیمَا لا یعْنِیهِ..» در چیزی که مهم و مقصود نیست و مشکلی را حل نمی کند فرو نمی رود. یعنی چه؟ یعنی یکسری کارهایی که هیچ فایده ای ندارد، هیچ برکتی ندارد! سر و ته آن هیچ معلوم و مجهولی ندارد، در این کارها ورود پیدا نمی کند! چون انسان مؤمن کاری را انجام می دهد که، یا حوائج دنیایش را برطرف کند یا حوائج آخرت! به غیر از این وقت خودش را به بطالت نمی گذراند و کارهای بیخود و مهمل را انجام نمی دهد.
«وَ لا یَشْمَتُ بِمُصِیبَهٍ..» در غم کسی شاد نمی شود! اگر غمی به یک بنده خدایی برسد مؤمن به هیچ وجه شادی نمی کند، حتی اگر دشمنش باشد. (دشمن درجه بندی دارد و به آن کار ندارم) وقتی کسی یک مقداری ما را اذیت کرد دیگر نباید غمی به او می رسد شاد باشیم، یا از سر حسادت بیاییم با یک نفر دشمنی کنیم و بعد اگر بلایی سرش آمد شاد بشویم. این صفت مؤمن نیست.
