باورهای غلط در تربیت فرزند

باورهای غلط در تربیت فرزند

قریب به اتفاق والدین امروزی، به جای این که به فرزندان شان خوشبخت بودن در جمع را بیاموزند، نابغه بودن در تنهایی را القا می کنند. متاسفانه چندی است که خانواده ها در این تب و تاب افتاده اند که باید کودک شان را در کلاس های آموزشی و یا موسسات معروف ثبت نام کنند تا نابغه شود. جالب آن که هیچ چیزی نمی تواند مانع این تب و تاب شود و والدین بعد از کلی رفت و آمد، نتیجه ای جز خشم و اضطراب و افسردگی برای کودک شان به ارمغان نمی آورند.

بر فرض که کودک بتواند یک عدد چند رقمی را در یک عدد چند رقمی دیگر ضرب کند و جوابش را در یک صدم ثانیه بگوید، یا بتواند در آستانه نوجوانی لیسانس گرفته و حافظ کل دیوان حافظ، سعدی و مولانا باشد، آیا چنین کودکی می تواند درست زندگی کند و از زندگی لذت ببرد؟ آیا توانایی حل مسئله دارد و می تواند درست تصمیم بگیرد و در نهایت آیا می تواند دوست پیدا کند، بخندد و خوشبخت باشد؟!

عواقب سوء چشم و همچشمی در تربیت

کودکان ما در اصل نیازی به نابغه شدن ندارند، اما نیاز دارند که چگونه زندگی کردن را بیاموزند، توانایی هایشان را بشناسند و بتوانند آن ها را به کار گیرند؛ در واقع کودکانی که معصوم ترین موجودات کره زمین هستند و می توانند با تربیت درست، همان قدر معصوم باقی بمانند، حق شان نیست که بار آرزوهای از دست رفته ما را به دوش بکشند و کودکیشان فدای خواسته های ما شود. کودکان حق دارند که مطابق شخصیت و علایق خود پرورش داده شوند، شاد باشند و از زندگی لذت ببرند.

تحت فشار قرار دادن بچه ها برای شرکت در کلاس های آموزشی مختلف به خاطر ترسی است که والدین از عقب ماندن فرزندشان نسبت به سایر بچه ها دارند. ولی متاسفانه کودکانی که وقت خود را به جای احساس و تخیل، فقط صرف آموزش های علمی می کنند، به موجودات خارق العاده ای تبدیل می شوند که سر بزرگ اما دستان کوچک دارند. والدین در تلاش پایان ناپذیر خود برای دانشمند ساختن از کودکانشان، کودکی آن ها را نابود می کنند.

یک سال اول زندگی کودک تنها بر پایه حس و بین یک تا شش سال نیز بر پایه احساس و تخیل شکل می گرد؛ در واقع طی شش سال اول زندگی، پرورش تخیل، احساسات و هوش هیجانی از نیازهای اساسی کودک است و تنها و تنها از طریق بازی می توان زمینه را برای رشد سالم روان فراهم کرد.