اذان گفتن، مقدمۀ انقطاع الی الله/ تمثیلات آیت الله حائری شیرازی

اذان گفتن، مقدمۀ انقطاع الی الله/ تمثیلات آیت الله حائری شیرازی

هرکس توانست [اذان بگوید] و زورش به خودش رسید، زورش به شیطان هم می رسد، زورش به ملامت دوستان هم می رسد. چون تا خواستی اذان بگویی این دکان می گوید: «نچ! چطور شده؟ تازه مسلمان شدی؟!!» دکان آن طرفی می گوید: «مبارک است!!»، شیطان همه را تحریک می کند که بیایید، بیایید یک لغزکی به این بگویید، یک متلکی به این بگویید. 

خب راه خداست! باید آدم از این هفت خان رستم بگذرد تا بتواند کار کند! هر کس زورش رسید خوش به حالش! چون آن وقتی که آدم می خواهد برود توی قبر، فقط انسان هست و خدا. خدا هست و انسان. همه دود می شوند! خبر از احدی نیست حتی بچه ی انسان. هیچ. یک پرده ای کشیده می شود تمام ارتباط ها قطع می شود. یک خلوتی است آنجا. خدا و انسان خلوت می کنند با هم. هر کسی توی دنیا بیشتر با خدا خلوت کرده، جریان قبر و اینها برایش آسان تر می گذرد. هر کس همیشه سرش گرم با مردم بوده وقتی می رود آنجا شوکه می شود. انسش با بچه هایش بوده، این انس قطع می شود. 

امر به معروف از جمله چیزهایی است که انسان را از همه قطع می کند به خدا وصل می کند. هر کس زورش رسید امر به معروف بکند مرگ برایش سهل می شود. چرا؟ چون خیلی کسی را تشویق نمی کنند به امر به معروف و نهی از منکر.