دلسوزى بدون توجه

شخص غيبت كننده هنوز به آداب الهی مؤدب نشده است، او دوست دارد در راه خدا قرار گيرد، ولى مسير آن را نمى‏ داند و به بيراهه مى ‏رود.
او با ديدن عيب مؤمنى، از روى دلسوزى به باز گفتن آن مى‏ پردازد، مانند آن كه فردى خطاى برادر مؤمنش را ديده يا متوجه نقصى در او، در بعد دينى يا ابعاد ديگر شده است و از روى دلسوزى، بى ‏اختيار پشت سرش عيب ‏هاى او را برمى‏ شمرد. دلسوزى و ناراحتى او واقعى است و چه بسا اگر آن عيب را فاش نمى ‏ساخت، پاداشى هم نصيب او مى‏ شد، ولى چون طرف صحبتش را معرفى كرده، ثوابش به عقاب تبديل مى ‏شود، بنابراين در رحمت و شفقت و مهربانى هم بايد معيار شرعى در نظر گرفته شود تا رحمت شخص مايه عذاب او نشود.