نهضت امام حسین علیه السلام برای چه بود؟
ایشان خود می گوید:
«انما خرجت لطلب الاصلاح فی امه جدی.» قیام کردم برای اصلاح.
«ارید ان آمر بالمعروف و انهی عن المنکر و اسیر بسیره جدی و ابی» نهضت کرده ام برای امر به معروف، برای این که دین را زنده کنم، اما ما آن هدف واقعی را مسخ کردیم. گفتیم فقط به خاطر این است که تسلی خاطری برای حضرت زهرا (سلام الله علیها) باشد! با این که در بهشت همراه فرزندشان هستند، پیوسته بی تابی می کنند تا ما مردم بی سروپا مقداری گریه کنیم برای تسلی ایشان؟ یا گفتند او در کربلا بی تقصیر به دست یک عده تجاوزکار کشته شد، پس این تأثر آور است! همین؟! روزی هزار نفر آدم بی تقصیر به دست آدم های با تقصیر کشته می شوند، آیا این ارزش دارد که سال ها و قرن های متمادی ادامه پیدا کند.
علت توصیه به زنده نگه داشتن عزای امام (علیه السلام) مقدس بودن قیام او است. چون او با قیامش مکتبی به وجود آورد که باید زنده بماند. نظیر آن چه ایشان در حادثه عاشورا، از ایمان کامل به جهان دیگر، از رضا و تسلیم، از صبر، از مردانگی، از طمأنینه نفس، از ثبات و استقامت، از عزت و کرامت نفس، از آزادی خواهی و آزادی طلبی، از این که در فکر انسان باشد، از این که در خدمت انسان باشد، پیدا نمی کنید. اگر اشکی که ما برای او می ریزیم، در مسیر هماهنگی روح ما باشد، پرواز کوچکی است که روح ما با روح حسینی می کند. اگر ذره ای از همت و غیرت او، ذره ای از حریت و ایمان او، ذره ای از تقوا و توحید او در ما بتابد و چنین اشکی از چشم ما جاری شود، آن اشک بی نهایت قیمت دارد.
منبع: برگرفته از کتاب حماسه حسینی، نوشته شهید مطهری، ج ۱، صص ۹۹ و ۱۰۰.
مطالب مرتبط
