تا دانه ای نکاشته ای هیچ مراقبت نمی خواهد اما همین که دانه را در زمین کاشتی پیوسته باید مواظبت کنی و آب و کود و سمپاشی بجا و به اندازه و مناسب را فراموش نکنی. انسان هم همین طور است. تا سوی قرآن نیامده و در وادی قرائت و خواندن و به کار بستن آن گامی نزده از ناحیه شیطان در امان است و شیطان هیچ کاری با او ندارد چون همان است که شیطان می خواهد اما همین که پای در این وادی می نهد، هجمه ها و حمله ها و وسوسه ها یکی از پس دیگری در می رسد و اینجاست که:
در پناه لطف حق باید گریخت و توصیه قرآن کریم نیز همین است:
فاذا قرات القرآن فاستعذ بالله من الشیطان الرجیم
وقتی که قرآن می خوانی از شر شیطان دست به دامان خداوند باش از این رو گفته اند: یکی از آداب خواندن قرآن کریم استعاذه است.«استعاذه» از ریشه «عوض» و یا «عیاض» بوده و به معنای چسبیدن و پیوستن است، و به خداوند استعاذه کردن به معنای دست به دامان او شدن است. و خداوند نیز پناه خواهد داد زیرا که پناه دهنده و ایمنی بخش است. پس بنابراین استعاذه گفتن نیست بلکه حرکت و اقدام است درست مثل وقتی که رگ بار تگرگ بی وقفه می بارد تو نمی گویی پناه می برم به سقف بلکه با شتاب تمام خود را به زیر سقف می کشانی، و این همان معنی استعاذه و پناه بردن است.
پس اگر قرآن کریم می گوید: هنگام خواندن قرآن استعاذه کن و به خداوند پناه ببر، نه به این معناست که اعوذ بالله بگو، اگر چه گفتن این سخن نیز سنت پیامبر بوده و مستحب است، اما در اینجا منظور آن است که به سوی خداوند حرکت کن و خود را دامن کشان به دامان او برسان.
⬅️ نتیجه اخلاقی: قرآن خواندن برای عمل کردن است؛ قاری و حافظ حقیقی قرآن در اصل عامل به معنای قرآن و حافظ معنا و مفاهیم آن است نه صرف الفاظ؛ زیرا که خوارج هم قرآن می خواندند و حتی حافظ قرآن بودند..
لذا قرآن از استعاذه اش تا ختمش عمل است و معنا(معنویت)
