✅ انسان باید حقایق را دارا شود نه این که فقط نسبت به آن ها دانا باشد؛ اگر دانایی به دارایی منتهی نشود، انسان بی‌حاصل خواهد بود .
✅ صرف دانستن الفاظ و مفاهیم و نیز فعالیّت فکری و تقویت قوّه حافظه و انباشت مفاهیم، هرگز ظرف وجودی انسان را پر نکرده و نمی تواند دارایی او محسوب شود .
✅ الفاظ غنی کننده نیستند؛ بلکه ظرف وجود
آنها ذهن است. از این رو هنگام مرگ، انبار الفاظ ویران شده و انسان در عالم معنا، عوام محشور می شود این حشر، عذاب الیم است، زیرا انسان در می یابد علم او نافع نبوده و سرمایه گرانبهاء عمر را برای تحصیل مشتی الفاظ بی فایده، هدر داده و رنج بی حاصل کشیده است .
✅ دین‌دانی کمال نمی‌آورد؛ بلکه وقتی دین‌دانی با دینداری پیوند خورد، انسان تحت ربوبیت خدای متعال قرار گرفته و نهال وجودش به دست او پرورش پیدا می کند .
✅ همانگونه که برای تولید نور باید جریان الکتریسیته و بار مثبت و منفی وجود داشته باشد خدای متعال نیز علم را جفت عمل قرار داده و لذا تا علم با عمل پیوند نخورد، در دل آدمی نور تولید نشده و انسان ربّانی نمی شود .
✅ خـیـز و در کاسـه زر آب طـربـنـاک انداز
پیشتر زان که شود کاسه سر خاک انداز.
✅ عاقبت منزل ما وادی خاموشان است
حـالیـا غلـغـله در گـنـبـد افــلاک انداز [۱]
منبع[۱] : دیوان حافظ، غزل شماره ۲۶۴
