✅پرواز جان آدمی به اندازه شعاع نور محبوب اوست. انسان فطرتاً میل به پرواز و رفع محدودیت های عالم طبع برای نیل به موطن حقیقی خود دارد و دین که زبان فطرت است، با برنامه های حیات بخش خود
می خواهد انسان را بپرورد تا بال و پر در آورده و راه و رسم این پرواز را بیاموزد .
✅تنها انسان شرعی بال و پر این پرواز را دارد، از این رو حق تعالی فرمودند :
اَلَّذِينَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلّهِ .
آنان که ایمان دارند، عشقشان به خدا بیشتر است .(۱)
✅تنها سوخته عشق خداست که بر اساس برنامه های حیات بخش دین، چشم و گوش و قوای شامّه و تمام اعضاء و جوارحش را در مسیر حیات اصیل خودشان به حرکت در آورده و با تمام توان برای پرواز در عالم ملکوت می کوشد، تا در نهایت گوهر مکنون باطن و ملکوتش ظهور یافته و به مقصد نایل گردد .
✅این بال و پر ها خارج از آدمی نیستند، بلکه باید از درون برویند تا یاور او برای سیر در مراتب حیات حقیقی باشند .
✅ ره آسمان درونست پر عشق را بجنبان
پر عشق چون قوی شد غم نردبان نماند . [۲]
✅اما مدار زندگی اهل دنیا، حب ریاست و شهوت و شهرت است، به همین دلیل پای از محدوده این عناوین وهمی و خیالی و لذت و نعمت های زود گذر دنیا بیرون نگذاشته و طایر جانشان هرگز در فضای ابدیت به پرواز در نخواهد آمد .
✅مَنْ كانَ يُرِيدُ حَرْثَ اَلدُّنْيا نُؤْتِهِ مِنْها وَ ما لَهُ فِي اَلْآخِرَةِ مِنْ نَصِيب ؛
کسی که فقط کشت دنیا را بطلبد، کمی از آن به او می دهیم امّا در آخرت هیچ بهره ای ندارد .(۳)
منبع(۱) : بقرة، ۱۶۵.
منبع(۲) : دیوان شمس، غزل شماره ۷۷۱.
منبع(۳) : شورى،۲۰.
