حدیث بدترین مردم روی زمین در آخر الزمان

امام حسن عسکری علیه السلام فرمودند: ای اباهاشم! زمانی بر مردم بیاید که چهره های آنان خندان و شاد باشد؛ ولی دل هایشان تیره و تاریک، سنّت نزد آن ها بدعت، و بدعت در بین آنان سنّت باشد. مؤمن بین آن ها حقیر بوده، و فاسق نزد آنان محترم و با وقار باشد. حاکمان آن ها نادان و ستمگرند و علمای آن ها به درِ کاخها و خانه های ستمگران رفت و آمد دارند و درباری هستند، ثروتمندان توشۀ فقرا را می دزدند، و کوچکترها از بزرگ تر پیش می افتند، و هر نادانی نزد آن ها اهل خُبره به حساب می آید و هر آگاهی فقیر شمرده می شود. بین با اخلاص و شکاک فرق
نمی گذارند و میش را از گرگ ها تشخیص نمی دهند، علمای آن ها بدترین مردم روی زمین می باشند؛ زیرا آنان میل به فلسفه و صوفی گری دارند. به خدا سوگند! آن ها اهل برگشتن از حق و میل به باطل هستند. در دوستی مخالفین ما اهل سقیفه زیاده روی می کنند و شیعیان و دوستان ما را گمراه می کنند. اگر به مقامی رسیدند، از خوردن رشوه سیر نمی شوند، و اگر خوار شدند و به جایی نرسیدند خدا را ریاکارانه عبادت می کنند. بیدار باشید! این ها راهزنان مؤمنان و دعوت کننده به ملحدان هستند. هر کسی آن ها را درک کند، از آن ها دوری نماید و دین و ایمان خود را از خطر آنان حفظ کند. سپس فرمود: ای اباهاشم! این حدیثی است که پدرم از پدرانش از جعفر بن محمد [حضرت صادق علیه السلام] نقل کرده است، و این از اسرار ما می باشد؛ پس آن را جز بر اهلش آشکار نکن!

منبع. سفينة البحار، جلد ۵، صفحه ۱۹۸-۱۹۹، حدیث ۴
منبع. الاثنى عشرية، صفحه ۳۳-۳۴
منبع. حدیقة الشيعة، جلد ۲، صفحه ۷۸۵-۷۸۶
منبع. مستدرک الوسائل، جلد ۱۱، صفحه ۳۸۰