از امام محمد باقر علیه السلام روایت است :
إنّ طَبائَع الناسَِ کُلَّها مُرَکَّبهٌ عَلَی الشَّهوهِ والرَّغبهِ والحِرصِ والرَّهبَهِ والغَضَبِ واللَّذَّهِ، إلّا أنَّ فی الناسِ مَن قَد ذَمَّ هذهِ الخِلالَ بِالتَّقوی والحَیاءِ والأَنَفِ ، فإذا دَعَتکَ نَفسَکَ إلی کَبیرهٍ منَ الأمرِ فارمِ بِبَصَرِکَ إلی السَّماءِ ، فإن لَم تَخَف مِمَّن فیها ، فانظُر إلی مَن فی الأرض لَعَلَّکَ أن تَستَحیِیَ مِمَّن فیها، فإن کُنتَ لا مِمَّن فی السَّماءِ تَخافُ ، ولا مِمَّن فی الأرضِ تستحیی ، فَعُدَّ نَفسَکَ فی البَهائمِ.
طبیعت مردمان ، مرکّب از خواهش و میل و حرص و ترس و خشم و لذّت است، جز آن که در برخی از مردم، این خصلتها با رویه ای از تقوا و حیا و عار پوشیده شده است.
پس چون نفست تو را به گناه بزرگی فرا خواند ، نگاهت را به آسمان بینداز،
پس اگر از کسی که در آن است نمی ترسی، به زمین بنگر شاید از کسی که در آن است حیا کنی ،
پس اگر نه از کسی که در آسمان است می ترسی و نه از کسی که در زمین است حیا می ورزی، خود را از چهارپایان بشمار.
مستدرک وسائل الشیعه : ج 11 ، ص 212 ، ح 12771
