قرائت‌های مختلف از قرآن

نوشتار‌های اصلی: قاریان هفت‌گانه و چهارده روایت

تا قرن چهارم هجری، قرائت‌های گوناگونی از قرآن میان مسلمانان رواج داشته است.مهم‌ترین عوامل اختلاف قرائت‌ها را وجود قرآن‌های متفاوت میان مسلمان‌ها، ابتدایی‌بودن خط عربی، نقطه‌ نداشتن حروف، خالی‌بودن حروف از حرکات، وجود لهجه‌های مختلف و اِعمال سلیقه قاریان قرآن(کسانی که قرآن را آموزش می‌دادند) دانسته‌اند.

در قرن چهارم قمری، ابن مجاهد، استاد قاریان بغداد، هفت قرائت را از میان همه قرائت‌ها برگزید. قاریان این قرائت‌ها به قُرّاء سبعه مشهورند. از آنجا که هر یک از این قرائت‌ها با دو روایت، نقل شده است، از این پس چهارده قرائت از قرآن مورد قبول مسلمانان قرار گرفت.

اهل سنت معتقدند قرآن، وجوه لفظی گوناگونی دارد و افراد می‌توانند بر طبق هر یک از آن وجوه که می‌خواهند، آن را قرائت کنند؛ اما عالمان شیعه می‌گویند: قرآن تنها با یک قرائت نازل شده است و امامان شیعه صرفا به جهت آسان‌گیری، خواندن قرآن با قرائت‌های مختلف را اجازه داده‌اند.

قرائت شایع در میان مسلمانان، قرائت عاصم با روایت حفص است. گروهی از قرآن‌پژوهان معاصر شیعه، تنها این قرائت را صحیح و متواتر دانسته و گفته‌اند:‌ دیگر قرائت‌ها از پیامبر گرفته نشده و حاصل اِعمال سلیقه قاریان آنها بوده است.[۴۲]