براى حل مشكل  فقر  انديشمندان راه هايى انديشيده اند ：

براى حل مشكل  فقر  انديشمندان راه هايى انديشيده اند ：

گروه ۱:

 سوسياليست‌ها و كمونيست‌ها اعتقاد داشتند كه مشكل اصلى بشريّت و ريشه درد فقر، مالكيّت خصوصى است. اگر اين ريشه خشكيده شود، مشكل حل مى شود. به همين منظور، هفتاد سال تجربه كردند، ميليون‌ها انسان را كشتند، جنايات زيادى آفريدند، مخارج فراوانى متحمّل شدند.

گروه دوم:

كشورهاى سرمايه دارى و بلوك غرب، برنامه هاى ديگرى طرح ريزى كردند و براى رفع فقر، مؤسّسات و سازمانهاى مختلفى تشكيل دادند: هلال احمر، صندوق بين المللى پول، بانك جهانى، صندوق تعاون سازمان ملل و برنامه هاى كمك هاى اقتصادى و غذايى به گرسنگان طراحى كردند و بودجه هايى براى كمك به كشورهاى عقب مانده ولی 
اين كمك ها، معمولًا آميخته با اغراض سياسى است.
 اگر مصالح سياسى حاميان اين مؤسّسات اقتضا كند، كمك مى كنند، در غير اين صورت از ارسال كمك خوددارى مى نمايند.

تنها یک راه حل اسلام

«انفاق» راهى براى فقرزدايى که حدود ۷۰ آیه از قرآن را به خود اختصاص داده ：
 
خداوند متعال در قرآن مجيد، انسان را به پرداخت قسمتى از آنچه نصيب او مى گردد و در اختيارش مى باشد، فرمان داده است.

 در آيه ۱۹ سوره ذاريات تعبير زيبايى از اين مطلب شده است:
 «وَ فِى امْوالِهِمْ حَقٌّ لِلسّائِلِ وَ الَمحْرُوم» و در اموال آنان (پرهيزگاران) حقّى براى سائل و محروم بود. 

۹۶ سوره نحل مى فرمايد:

 «ما عِنْدَكُمْ يَنْفَدُ وَ ما عِنْدَاللّهِ باقٍ» آنچه نزد شماست فانى مى شود، امّا آنچه نزد خداست باقى است. 

 ۲۶۱ بقره میفرماید ：

«مَثَل كسانى كه انفاق مى كنند و قسمتى از اموالشان را در راه خدا به فقرا و  مساكين مى دهند، همچون يك دانه است كه هر گاه در زمينى حاصلخيز و مستعد كاشته شود، رشد و نموّ مى كند، به هفت خوشه تبديل مى شود و در هر خوشه يك صد دانه جاى مى گيرد» 
محمّد بن مسلم، يكى از اصحاب عاليقدر امام ششم، از آن حضرت نقل مى كند كه فرمودند:

 «انَّ اللّهَ عَزَّوَ جَلَّ فَرَضَ لِلْفُقَراءِ فى مالِ الاغْنياء ما يَسعُهُمْ وَ لَوْ عَلِمَ انَّ ذلِكَ لا يَسْعُهُمْ لَزادَهُمْ، انَّهُمْ لَمْ يُؤتَوا مِنْ قِبَلِ فَريضَةِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ، وَلكِنْ اوتُوا مِنْ مَنْعِ مَنْ مَنَعَهُمْ حَقَّهُمْ لا مِمّا فَرَضَ اللّهُ لَهُمْ، وَ لَوْ انَّ النّاس ادّوا حُقُوقَهُمْ لَكانُوا عايِشينَ بِخَيْرِ» 

 خداوند- عزيز و جليل- در مال ثروتمندان براى فقرا و نيازمندان مقدار حقّى قرار داده است كه براى آنان كفايت مى كند (يعنى اگر ثروتمندان حقوق واجب الهى خود را بپردازند، نيازمندان بى نياز مى شوند) و اگر آنچه را بر ثروتمندان واجب كرده است، براى رفع نياز فقرا كافى نبود، خداوند آن را بيشتر مى كرد. (يعنى اگر خمس و زكات از همه آنانى كه برايشان واجب شده است گرفته شود و در مصارفش صرف شود، فقيرى باقى نخواهد ماند). 

[مثال های زیبای قران - امثال القران]