لزوم وجود حجّت در زمین، در هر عصر و زمان(1)

لزوم وجود حجّت در زمین، در هر عصر و زمان

شناخت «حقیقتِ وجود حجّت» اگر نباشد «نظام تشریع» و «نظام تکوین»، بی ثمر و بدون هدف و متلاشی خواهد شد.

«مَن ماتَ و لَم یَعرِف اِمامَ زَمانِه ماتَ میتةَ الجاهِلیَّة»، چون اگر نشناسد دیگر «تابعیت» صورت نمیگیرد وبه مرتبه انسانی نمیرسد، که در این حالت کمال انسانی محقق نشده و آن انسان در عین انسان بودن در حدّ «حیات حیوانی» مانده است، که این «حیات حیوانی» بخاطر نشناختن و عدم تبعیّت از امام، نشانه‌ی ماندن انسان در دورانِ «جاهلیّت» است.

 امام از خلق پنهان و پوشیده نیست بلکه حجاب و مانع از ما و اعمالِ بد ماست. و اصلاً «اصل بر رابطه و رؤیت و حضور» در محضر امام زمان (علیه السلام) است، و تعجّب از ماست که چه کردیم که از حضور او جاماندیم و ظهور و حضور او را نمی یابیم.

 مردم زمان معصومین هم ظاهر ایشان را میدیدند و میشناختند ولی منکر مقام ولایت وحجّت بودن ایشان بودند و از دیدنِ «حقیقت وجودیِ معصومین» کور بودند، که این همچنان بیان «سنّت یوسفی» در رابطه با حضرت حجّت (علیه السلام) هست که مردم در زمان غیبت وی را میبینند ولی او را نمیشناسند.

 دوران غیبت دورانی است که ما طوری تربیت شویم که حضورِ امام زمان را در همه جا ببینیم، نه آنکه فقط در گوشه ای دنبال او باشیم! بلکه همه ی ظهوراتِ کمالات دارند او را آشکار میکنند، لذا «دور و نزدیک مکانی و زمانی» در ارتباط با ایشان راه ندارد (بر اساس اسم «الظاهر»)، بلکه «قُرب و بُعدِ وجودی» مطرح است (بر اساس اسم «الباطن»)، که هرکس«طهارت وجودی اش» بیشتر باشد به حضرت نزدیکتر است.

ادامه دارد.....