جبن یا پنیری که امروزه در بازار موجود است با پنیری که حکما ذکر کرده اند فرق دارد.
حکما برای درست کردن پنیر از انفخه حیوانات استفاده می کردند. در حالی که امروزه برای تهیه پنیر از ماده ای به نام رنین استفاده می شود یا متداول است در بین مردم از سرکه صنعتی استفاده میشود.
بر اساس آنچه حکما در کتبشان نقل کرده اند و پیشینیان و اجداد ما در تهیه مایه پنیر واقعی ماهر بوده اند به قرار ذیل می باشد:
– بره ۴تا ۵ روزه را باید قربانی کنند و هزارلا (سومین معده حیوانات چهار معده ای) که چند روز شیر مادر خورده را جدا میکنند و با نمک دریا نمک سود میکنند در محلی آویزان کرده تا خشک شود.
بعد از خشک شدن آغوز اول بز را داخل همان هزارلا ریخته تا دوباره فرایند خشک شدن انجام شود.
سپس پودر کرده و در ظرفی سفالی با آب چشمه مخلوط کرده و در مواقعی که خواستند پنیر واقعی تولید کنند مقداری به شیر جوشیده شده اضافه میکنند.
در این روش به ازای ۱۰کیلو شیر ۹کیلو پنیر تهیه خواهد شد در صورتی که به روشهای دیگر اگر انجام شود نصف مقدار شیر پنیر خواهد داد.
پنیر تازه تهیه شده دارای طبیعت سرد و تر در درجه دوم می باشد و از مصرف در وعده صبحانه منع شده و باید با مصلحات آن یعنی مغزگردو،سیاهدانه یا آویشن میل شود.
اشتباهی که امروزه در روش تهیه پنیر با سرکه انجام می شود آن است که این پنیر کاملا مضر بوده و گوارش را ضعیف و سرطان راست روده ایجاد میکند و آب آن را که ماءالجبن نام دارد و حکما برای درمان بیماریها استفاده میکردند را دور ریخته و مصرف نمی کنند.
پنیر واقعی دارای خاصیت های غذایی فراوانی می باشد که خاصیت ضد ترشایی (آنتی اسید) و موضعی برای ضد غدد و عقد مصرف بهین دارد.
نکته:
لازم به ذکر است پنیری که از طریق بریدن شیر توسط سرکه بدست می آید قدیم در صنعت چوب سازی به عنوان چسب استفاده می شد!
منبع : نگاه احیای سلامت
