ابوالحسن محمد بن احمد بن اسماعیل معروف به ابن سمعون، از مشاهیر وُعّاظِ اواخر قرن چهارم هجری است. كلمات حكیمانه و عبارات عبرت آمیزِ وی در نهایتِ شهرت می باشند. ابن سمعون در ابتكار معانی دقیق و مضامینِ لطیف، بسیار توانا بود. بیشترین شهرت ابن سمعون در وعظ و خطابه است، اما درراه جمع آوری حدیث نیز زحمات بسیاری كشید و جهت استماع آن سفرهای متعددی كرد. از جمله آثار ابن سمعون می توان به كتاب الامالی اشاره نمود. آثار به جا مانده از این خطیب توانا، هم اكنون دركتابخانه ی ظاهریه ی دمشق نگهداری می شود. وفات ابن سمعون در هشتاد و هفت سالگی در بغداد واقع شد و در خانه ی خود مدفون گردید. گویند در حدود 40 سال بعد در رجب 426 ق جنازه اش را به مقبره ی باب الحَرْب منتقل كرده و در نزدیكی قبر احمد بن حنبل به خاك سپردند، در حالی كه بدنش سالم مانده و حتی كفن او نیز پوسیده نبود.
