وفات "قطب الدین رازی"، فیلسوف و عالم بزرگ مسلمان (776ق)

ابوجعفر محمد بن محمد رازی معروف به قطب الدین رازی یکی از دانشمندان قرن هشتم هجری است. او عالمی محقق و حکیمی دانشمند بود. قطب الدین در فقه اسلامی و ادبیات عرب مهارت داشت. او در حکمت و کلام و منطق اسلامی تبحر و مهارت بیش تری پیدا نمود. قطب الدین اصلاً از مردم ورامین و شهر ری بود و نسبش به این بابویه قمی منتهی می شود. وی پس از تحصیلات در ایران ضمن مسافرت های متعدد، سرانجام گمشده خویش را در حله یافت. سپس به محضر علامه حلی شتافت و چند سالی از کرسی درس او استفاده نمود. قطب الدین مدتی در مدرسه نظامیه بغداد در طبقه پائین مدرسه دانشجو بود و  گاه به او قطب تحتانی - در مقابل قطب الدین شیرازی فوقانی؛ متوفای ۷۱۰ق - نیز می گفتند. شیخ محمد مکی معروف به شهید اول، شریف جرجانی و سعدالدین تفتازانی از محضر قطب مدت ها بهره مند بودند. شیخ شهید در اربعین می نویسد: «اتفاق افتاد ملاقات من در دمشق با شیخ قطب الدین شعبان ۷۷۶ق او در تمام علوم معقول و منقول متبحر بود ضمن استفاده از محضر او پس از مذاکرات و مباحثاتی دانستم که او دریائی است که کناره ندارد.» شیخ شهید اضافه می کند که از او اجازه (اجتهاد و روایت) خواستم برایم نوشت. صاحب روضات، محدث نوری و محدث قمی در ترجمه قطب الدین رازی مطالبی دارند که ذکر آن ها به طول می انجامد و شسته مطالب در ترجمه قطب و شخصیت علمی او آن چیزی است که شاگردش شهید اول بیان می کند؛ جمله زیبایی نیز قاضی شهید در مجالس دارد که ما را با تصنیفات او نیز آشنا می سازد، می فرماید: «خورشید فضیلتش از مطلع شرح مطالع طالع و محکمات حکمتش از افق کتاب محکمات ساطع است.» در نوشته های علامه به قطب الدین، او را با عناوینی مانند شیخ فقیه عالم فاضل محقق، مدقق زبده علما و افاضل قطب المله و الدین توصیفش نموده است. قطب الدین غیر از تربیت و تدریس فضلا، آثاری در علوم عقلی و نقلی به نام شرح اشارات، شرح شمسیه یا لوامع الاسرار در شرح انوار علامه ، محکمات (محاکمات) در شرح قواعد علامه، مفتاح، بحرالاصداف، و تحفةالاشراف را در فقه و حکمت به رشته تحریر برد (کتب مذکور هر یک در چند جلد است). ولادت این حكیم الهى و دانشمند گران مایه را به سال ۶۴۷ق نوشته اند. ابوجعفر محمد بن محمد رازی معروف به قطب الدین رازی بعد از عمرى تعلیم و تعلم و خدمت به فرهنگ غنى اسلام، سرانجام در تاریخ دوازدهم ذیقعده سال ۷۷۶ هجری قمری در دمشق از دنیا رفت و به دیدار حق شتافت. بسیارى از بزرگان شام در نماز وى شركت كرده و او را در «صالحیه» دفن كردند.