بعد از جنگ جهانی دوم، در بیشتر مناطق جهان كشورهایى كه به نوعی دارای مشتركات سیاسی، فرهنگی و اقتصادی بودند در قالب سازمان ها و پیمان هایى اقدام به امضای قرارداد می نمودند. در منطقه حساس خاورمیانه نیز در ابتدا قراردادی نظامی تحت عنوان پیمان بغداد به امضا رسید. آن گاه در جریان كنفرانس سران ایران، تركیه و پاكستان در استانبول به تاریخ 22 ژوئیه 1964م اعلامیه ای منتشر گردید كه بر اساس آن، سازمان همكاری منطقه ای برای عمران توسط ایران، تركیه و پاكستان موسوم به آر.سی.دی در شهر استانبول تأسیس شد. از جمله اهداف این سازمان، توسعه ارتباطات، جهانگردی و امور صنعتی و تجاری بین سه كشور عضو و آشنا نمودن مردم آن ها با فرهنگ یك دیگر می باشد. از دیگر توافقات حاصله در این مذاكرات لغو تشریفات روادید مسافرت و تخفیف نرخ های پستی بود. در واقع، این برنامه ها در راستای رسیدن به اهدافی كلی تر طرح ریزی شده بود. اهدافی چون ایجاد و تقویت همكاری در زمینه های اقتصادی و فرهنگی بین سه كشور و استفاده از امكانات موجود به منظور رشد اقتصادی و اجتماعی منطقه و در نتیجه بالا بردن سطح زندگی مردم كشورهای عضو. سازمان عمران منطقه ای از سال 1985م با تلاش جمهوری اسلامی ایران به "سازمان همكاری اقتصادی" كه اختصاراً "اكو" خوانده می شود، تغییر نام داد و به دنبال آن اصلاحات و تغییراتی در تشكیلات آن صورت گرفت. پس از فروپاشی اتحادجماهیر شوروی در اوایل دهه 1990م، تعدادی از كشورهای تازه استقلال یافته تقاضای عضویت در این سازمان را نمودند كه با پذیرش عضویت 7 كشور، تعداد اعضای اكو به ده كشور رسید. این سازمان حدود 10 مؤسسه تخصصی دارد.
مطالب مرتبط
