جلال الدین همایی متخلص به سنا فرزند میرزا ابوالقاسم (متخلص به طَرَب) و نواده همای شیرازی، از محققان و شاعران معاصر، در حدود سال 1278 ش در اصفهان متولد شد. وی علوم مقدماتی را نزد عموی خود میرزا محمد(سها) فرا گرفت و علوم معقول و منقول و ادبیات عرب و هیئت و نجوم را نزد استادان فن مانند آقا سیدمحمدباقر دُرچه ای، آخوند عبدالكریم گزی، آقا شیخ محمد خراسانی، حكیم قمشه ای و حاج آقا رحیم ارباب و دیگران آموخت و به درجه اجتهاد رسید. استاد همایی سپس به تدریس معارف اسلامی در مدارس اصفهان پرداخت و حوزه پر رونقی تشكیل داد. وی از سال 1307 به خدمت وزارت فرهنگ درآمد و چندی در دبیرستان های تهران مشغول به كار شد و در دارالفنون و بعد از آن در دانشكده ادبیات و حقوق دانشگاه تهران، استاد دوره فوق لیسانس و دكترا بود. استاد همایی در طول سال های تحصیل و پس از آن، شاگردان بسیاری را از دانشِ خود بهره مند كرد. وی عالمی پركار بود و علاوه بر آموزش، تالیفات بسیاری از خود بر جای گذاشت. از جمله كتاب های استاد جلال الدین همایی می توان از تاریخ ادبیات ایران در 5 جلد، صناعات ادبی و مثنوی وَلَدنامه نام برد. وی همچنین كتاب های زیادی در زمینه ادبیات و معارف اسلامی برای تدریس در مدارس و دانشگاه های ایران به رشته تحریر درآورده است. استاد جلال الدین همایی سرانجام در سال 1359 ش در 81 سالگی در تهران درگذشت و در تخت فولاد اصفهان به خاك سپرده شد.
