خانواده شاکر، خانواده مترقی

یکی از وظایف مومنان و مومنات جامعه اسلامی، شکر کردن در کارهاست. اگر فرهنگ شکر کردن در خانواده های جامعه اسلامی نهادینه شود، باعث ترقی معنوی، و حتی مادی انسان می شود؛ زیرا که شکز کردن باعث زیاد شدن نعمتهای انسان می شود. «لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزيدَنَّكُم؛[ابراهیم/7] شما بندگان اگر شكر نعمت به جاى آوريد بر نعمت شما مى افزايم .»
حضرت علی(علیه السلام) در یکی از نامه های خویش به حارث همدانی می فرماید: «و أكثر أن تنظر إلى من فضلت  عليه  فإن ذلك من أبواب الشكر؛[1] و درباره آنکه تو بر او برتری داری(از نظر علم و ثروت و..) خیلی بیندیش؛ زیرا که این از ابواب شکر است.»
حضرت در این حدیث، بر این نکته تاکید دارد که انسان در برتر هایی که بر دیگران دارد( که خدا نصیب انسان کرده) باید خیلی دقت کرده و از این بابت شکر خدا را بجا آورد.
چنانکه پیداست انسان با ازدواج و تشکیل خانواده در مسیر پیشرفت و ترقی قرار گرفته و ممکن است از همدوره های خود پیشی بگیرد، انسان با شکر گزاری از خدا بواسطه این امتیاز که به او عنایت فرموده، مسیر پیشرفت را بیشتر برای خود هموار می کند.
چه خانواد هایی را می بینیم که که با قدر دانستن داشته های خود، و شکرگزاری از خدا، به جای اینکه عمر و وقت خود را صرف چشم و هم چشمی با دیگران کنند، سعی در همکاری با دیگران و خیر رساندن به آنها را دارند، که این امر چه از لحاظ معنوی و چه مادی(همکاری و همفکری با دیگران باعث تاثیر گذاری مثبت بر کیفیت کارها خواهد شد) باعث ترقی آنها می شود.

پی نوشت:
1ــ نهج البلاغة (للصبحي صالح)، ص 460.