با انتخاب بنی صدر به ریاست جمهوری در بهمن 1358، مسأله انتخاب نخست وزیر و تشكیل دولت مطرح گردید كه در این مورد بین رییس جمهور و مجلس شورای اسلامی اختلاف نظر پدید آمد. پس از كشمكش هایی سرانجام در شهریور 1359، شهید محمد علی رجایی به عنوان نخست وزیر به مجلس معرفی شد و موفق به كسب رأی اعتماد گردید و دولت خود را تشكیل داد. با این كه مسأله مورد اختلاف، ظاهراً حل شده بود، اما كشمكش و اختلاف پنهانی و آشكار بین رییس جمهور و مخالفانش در مجلس و خارج از آن ادامه پیدا كرد. با آغاز جنگ، با این كه این مسأله، تمام توان و فكر مسؤولان را به خود مشغول كرده بود، اما در عین حال، اختلاف میان سطح بالای كشور ادامه یافت. در عرصه جنگ نیز، بنی صدر در مقام فرماندهی كل قوا، معتقد به جنگیدن به شیوه اشكانیان بود یعنی نیروی دشمن به درون مرز كشیده شده، سپس محاصره و نابود گردد. این سیاست نظامی، باعث اشغال نقاط وسیعی از اراضی ایران اسلامی توسط ارتش متجاوز بعث شد و بر اثر عدم ارسال مهمات و نیرو به خط مقدم، نیروهای اسلام علی رغم جانفشانی ها و حماسه آفرینی های مثال زدنی، مجبور به عقب نشینی شدند. در نحوه اداره كشور نیز، كوشش های امام كه دو طرف را به رفع اختلاف و وحدت و تفاهم دعوت می كرد بی ثمر ماند. در نتیجه حضرت امام خمینی، در بیستم خرداد 1360، پس از مشورت با مسؤولان متعهد كشور، طی حكم كوتاهی، ابوالحسن بنی صدر را از فرماندهی كل قوا كه به نیابت از ولی فقیه در اختیار داشت، عزل كرد و در پی آن، مجلس شورای اسلامی، طرح عدم كفایت سیاسی بنی صدر را با اكثریت آرا در 31 خرداد آن سال، به تصویب رساند.
مطالب مرتبط
