جِیمز هاروی رابینسون، فیلسوف و مورخ امریكایى در 29 ژوئن 1863م به دنیا آمد. وی پس از گذراندن دوران تحصیل، از 29 سالگی به عنوان استاد تاریخ دانشگاه كلمبیا مشغول به تدریس شد و 27 سال در این شغل خدمت كرد. رابینسون، تاریخ را وسیله ای برای درك و فهم مجموع زندگی می دانست و تاریخ یك ملت را تنها فصلی از تاریخ و داستان جهان می شمرد. او ضمن اشاره به گذشته تاریخ بشری و آینده قابل پیش بینی با توجه به امكانات موجود، مسئله خودبینی و برتری یك ملت را امری سخیف و خنده دار می خوانْد و به طور كلی و به صورت طبیعی، خودبزرگ بینی و برتراندیشی فرد را نیز مضحك می پنداشت. از دیدگاه فلسفی، رابینسون معقتد بود كه وحدت قومی سرانجام به وحدت جهانی می انجامد. به سخن دیگر، قدرت فلسفی او در پیوسته و واحدْ دیدنِ زندگی تبلور پیدا می نمود. از رابینسون آثار متعددی بر جای مانده كه مقدمه ای بر تاریخ اروپای غربی، بشری كردن دانش و آزمایش تمدن از آن جمله است. جِیمز هراوی رابینسون سرانجام در شانزدهم فوریه 1936م در هفتادوسه سالگی درگذشت.
