دخالت دولت امریكا در منطقه امریكای مركزی از سال های بعد از استقلال این كشور آغاز شد. این مسئله در مورد نیكاراگوئه به دهه های نخستین قرن بیستم بازمی گردد كه انقلابیون این كشور به رهبری سزار ساندینو دست به اسلحه برده و خواهان استقلالِ نیكاراگوئه بودند. با پیروزی انقلاب و روی كار آمدن ساندینیست ها در این كشور در سال 1979م، اقدامات دولت امریكا علیه حكومت انقلابی آغاز شد و در زمان ریاست جمهوری ریگان به اوج رسید. وی با قطع كمك های اقتصادی به دولت و انجام حمایت های مالی و تسلیحاتی از مخالفین دولت، در واقع جنگ با انقلابیون نیكاراگوئه را آغاز نمود. ادامه این روند كه به دخالت های آشكار و پنهان در امورِ داخلی نیكاراگوئه منجر گردید، نه تنها از سوی ملت های مستضعف و دولت های انقلابی بلكه از سوی مجامع بین المللی نیز مورد اعتراض قرار گرفت. در همین زمینه در 27 ژوئن 1986م دیوان بین المللی دادگستری با صدور رأی نسبت به اقدامات دولت ریگان اعتراض نمود. رأی دیوان تصریح می كرد كه دولت امریكا اصول حقوق بین الملل را نقض كرده است. در ادامه این رأی با اشاره به دخالت های امریكا و كمك های مالی و تسلیحاتی به شورشیان نیكاراگوئه، تأكید شده بود كه این اعمال در واقع استقلال و تمامیت ارضی نیكاراگوئه را نقض نموده است. دیوان بین المللی دادگستری در این راستا خواهان جبران خسارات وارده بر این كشور شد. با این همه و علی رغم دیگر اعتراضات در سطح جهان، مخالفت های امریكا با دولت انقلابی ساندینیست ها ادامه یافت و سرانجام بعد از یك دهه حكومت، مخالفین دولت انقلابی كه از حمایت و كمك امریكا بهره می بردند، توانستند حكومت این كشور را به دست گیرند.
