آرتور شنیتسْلِر، داستان نویس و نمایش نامه نویس برجسته اتریشی، در 15 می 1862م در وین پایتخت اتریش به دنیا آمد. آرتور از كودكی در خانه ای پرورش یافت كه محل آمد و رفت روشن فكران، هنرمندان و رجال فرهنگ و ادب بود و همین امر موجب شد كه وی در مدرسه با دوستانش انجمنی ادبی دایر كند. با وجود این، او به تحصیل در رشته پزشكی پرداخت و در 23 سالگی به دریافت درجه دكتری نایل آمد. شنیتسلر سه سال دستیار یك جراح معروف بود، سپس مستقلا به كار پرداخت. وی دنباله مطالعات را گرفت و به تحقیق در انواع بیماری ها، به ویژه بیماری روانی علاقه یافت. او برای مطالعه، به سفرهای متعدد رفت و در كنگره های علمی شركت كرد. با این حالْ به نوشتن داستان و كار ادبی روی آورد و منظومه های كوتاهی سرود. شنیتسلر در ابتدا نمایش نامه های آناتول، عشق گذرا و حلقه را نگاشت و مورد ستایش فراوان قرار گرفت. وی مدتی نیز به نگارش رمان و داستان كوتاه پرداخت و در همه آنها بهتر توانست اندیشه های شخصی و خاص خود را بیان كند. در این میان، آثاری هم چون ستوان گوستل، گرونیموی نابینا و برادرش و پروفسور برنهاردی با استقبال زیادی مواجه گردید. به طور كلی موضوع آثار شنیتسلر، پوچی زندگی، انحطاط جامعه اتریشی در آخر قرن نوزدهم، عشق های نفسانی و مادی، دروغ، پیری و تنهایى است كه با لطفِ بیان و هوشیاری و دقت فراوان عرضه شده است. شنیتسلر سرگردانی نسل معاصر خود را كه در گرداب بی ثباتی و سرگشتگی غرق شده، به خوبی درك كرده و در آثار خود، پیش چشم خواننده گذارده است. وی نمایش نامه نویسی بااحساس و چیره دست بود و به عنوان یك پزشك بسیار حساس و البته خسته، در آثار خود، جامعه محتضر و بیمار زمان خویش را تشریح می نمود. شنیتسلر شمار زیادی نمایش نامه، رمان و داستان كوتاه نوشت و در آنها انحطاط نخستین سال های قرن بیستم را به تصویر كشید. درام های شنیتسلر نسبتاً كم تحرك، اما از نظر گفتگوهای زنده و درخشان ممتازند. از مهم ترین نمایش نامه های او می توان از میراث، عشوه گری و چرخ و فلك نام برد. برخی معتقدند آثار شنیتسلر نشانه بیماری عصری افسرده و بی علاقه است. آرتور شنیتسلر سرانجام در سال 1931م در 69 سالگی درگذشت.
