تولد "رابیندرانات تاگور" فیلسوف، نویسنده و شاعر بلند آوازه هندی (1861م)

رابیندرانات تاگور شاعر و نویسنده هندی در 6 مه سال 1861م در خانواده ای برهمایى كه افراد آن شاهزاده بودند، متولد شد. او از كودكی به سرودن شعر روی آورد و قبل از 18 سالگی، بیش از هفت هزار بیت شعر سرود و مقالات فراوانی در روزنامه نوشت. تاگور در 16 سالگی برای تحصیل حقوق راهی انگلستان شد و هم زمان، به تحقیق درباره شاعران انگلیسی پرداخت. وی در سال 1901م خانه صلح را در هندوستان تأسیس كرد و همه نظراتش را درباره چگونگی آموزش و پرورش در این مدرسه به مرحله عمل درآورد. تاگور در این مدرسه به تربیت و ارشاد جوانان هندی پرداخت و براساس اندیشه های مذهبی و سنتی به پیشرفت معنوی آن كمك كرد تا این كه پس از بیست سال، به دانشگاه تبدیل شد. تاگور از هنگامی كه به نهضت ملی هند پیوسته بود بیشتر، اشعار تبلیغاتی می سرود، ولی به تدریج، كارهای پر حرارت ایام جوانی را رها كرد و راه نویسندگی خاص خود كه در آن، توصیف های لطیف طبیعی را با تفكرات مذهبی و فلسفی در هم آمیخته بود، در پیش گرفت. در این زمان بود كه وی از همه آثار ادبی قدیم هند به ویژه ادبیات قدیم سانسكریت استفاده و اقتباس نمود و آثارش در سراسر هند رواج یافت. او در طول عمر خود سه هزار ترانه سرود، شصت كتاب منتشر كرد و مقالات، داستان های طولانی و وعظ و نمایش نامه های زیادی از خود به جای گذارد. قربانی، پادشاه و ملكه و زورق طلایى از جمله آثار اوست. هم چنین دیوان گیتانجالی وی، به سبب ارزش معنوی و احساس عمیق انسانی كه در اشعار آن نهفته است، شهرتی جهانی دارد. تاگور به وسیله این دیوان و نیز حدود یك صد دیوان شعر كه منتشر نمود، به عنوان بزرگ ترین شاعر زمان خود معرفی گردید. علاوه بر كارهای ادبی، تاگور دارای فلسفه ای مخلوط از فلسفه شرقی و اخلاقیات مسیحی و یهودی بود. وی چندان رغبتی به حیات اخروی نشان نمی داد و آنچه بیشتر به آن توجه می كرد، تحول مترقیانه انسان در زندگی فعلی او بود. تاگور اعتقاد داشت كه این تحول، فرایند یادگیری از طریق رنج است و این اندیشه را به زیبایى تمام در یكی از اشعار خود بیان می كند. از میان آثار منثور تاگور كه بیان كننده فلسفه او هستند، شاید دل انگیزتر از همه، مجموعه نامه های خارجی اوست كه در سال 1921م انتشار یافت. تاگور در سال 1913م جایزه نوبل ادبیات را دریافت كرد و از دانشگاه آكسفورد لندن، دكترای افتخاری گرفت و او نه تنها به خاطر زیبایی شاعرانه سبكش در نوشتنْ بلكه به خاطر عمق افكار فلسفی اش، شایسته دریافت نوبل شد. رابیندرانات تاگور سرانجام در 7 اوت 1941م پس از یك عمل جراحی در هشتاد سالگی در كلكته درگذشت.