آواتار/ رابطه توکل و کفایت خدا

هر کس پرهیزکاری کند،خداوند راه خروجی برای رهایی وی از مشکلات‏ قرار می ‏دهد و از طریقی که گمان ندارد،روزیش را می ‏رساند و هر کس بر خدا  توکل کند و کار خود به وی واگذارد،خدا برای او کفایت است.[1]

خداوند در قرآن  می فرماید: «فَإِذا عَزَمْتَ فَتَوَکَّلْ عَلَی اللّهِ»[2]؛ «(ای پیغمبر!) همین که عزم کردی و تصمیم  گرفتی، به خدا اعتماد کن و کار خود را دنبال کن.» قرآن نشستن و دست روی دست گذاشتن را نهی می کند و می  فرماید کار خود را بکن و به خدا توکل کن. همان اندازه که به هنگام مشورت باید، نرمش و انعطاف به خرج داد، در زمان اتخاذ تصمیم نهایى باید قاطع بود. بنابر این پس از برگزارى مشاوره و روشن شدن نتیجه مشورت، باید هر گونه تردید و دو دلى و آرای پراکنده را کنار زد و با قاطعیت تصمیم گرفت. این، آن چیزى است که در آیه فوق از آن تعبیر به عزم شده است که به آن تصمیم قاطع نیز می گویند. جمله فوق بیانگر آن است که به هنگام تصمیم نهایى باید بر خدا #توکل داشت ؛ یعنى در عین فراهم نمودن اسباب و وسایل عادى، استمداد از قدرت بى پایان پروردگار را فراموش نکرد.

ادامه مطلب در  :
چگونگی توکل بر خدا

پی نوشت:
[1]. .سوره مبارکه طلاق آیات 2 و 3.
[2].  آل عمران: 159.