تهاجم ایتالیا برای تصرف كشور آلبانی در آستانه جنگ جهانی دوم(1939میلادی)

با شعله ور شدن آتش جنگ در اروپا، تمام قراردادها و معاهداتی که پس از جنگ اول جهانی امضا شده بود و پیشگیری از جنگ و تأمین صلح را مدنظر قرار داده بود، از اعتبار افتاد. یکی از این جنگ ها، حمله ایتالیا به آلبانی بود. در سال 1927میلادی یک پیمان تدافعی میان ایتالیا و آلبانی به امضاء رسید که در واقع باعث شد نفوذ هرچه بیشتر ایتالیا در آلبانی ممکن گردد. با این حال از سال 1935میلادی که موسولینی به فکر کشورگشایى افتاد، حمله به آلبانی نیز مدنظر او قرار گرفت. این نقشه در 7 آوریل سال 1939میلادی با بمباران سواحل آلبانی و پیاده شدن نیروهای ایتالیایى عملی گردید و با شکست مقاومت آلبانی، این کشور به تصرف ایتالیای فاشیسم درآمد. دو روز قبل از تهاجم ایتالیا برای تصرف آلبانی، در جریان گفتگوهای معروف به "مذاکرات ژنرال ها" بین ژنرال کایتل آلمانی و ژنرال پارْیانی ایتالیایى، تصمیم نهایى برای آغاز این تجاوز نظامی، اتخاذ شده بود. ده هزار سرباز مسلح ایتالیایى با پشتیبانی 400 هواپیما در حمله به آلبانی شرکت داشتند که در نبردی پنج روزه، ارتش آلبانی را شکست داده و این کشور را اشغال کردند. با فرار پادشاه و ملکه این کشور، آلبانی جزئی از ایتالیا شده و دولتی فاشیستی در آلبانی روی کار آمد. با تسلط موسولینی بر آلبانی، اجلاس مشروطیت آلبانی، اتحاد با ایتالیا را تصویب نموده و طی این مصوبه، پادشاه ایتالیا تاج و تخت آن کشور را تصاحب کرد. با این حال، ایتالیا کمتر از دو سال بعد مجبور به خروج از این منطقه شد و راه برای شکست های بعدیش باز گردید.