ابویوسف یعقوب بن اسحاق خوزی معروف به ابن سكّیت اهوازی، عالم، شاعر، لغوی، راوی و ادیب مشهور ایرانی و شیعی مذهب، در سال 186 ق در قریه ای در خوزستان به دنیا آمد. وی هیچ گاه از دانش اندوزی باز نایستاد و در رشته های مختلف علوم تدریس می كرد. ابن سكّیت از خواص اصحاب امام جواد و حضرت امام هادی(علیهما السَّلام) بود. وی عشق و علاقه ی وافری به آل علی(ع) داشت و در اظهار عقایدش بی پروا بود. ابن سكّیت، معلّم فرزندان متوكل، خلیفه ی ستمكار عباسی بود و در ابراز شیعی گری خود، زبانی بی باك داشت، چندان كه جانِ خود را نیز به خاطر آن از دست داد. روزی متوكل كه با اهل بیت(ع)، دشمنی سرسختی داشت از او پرسید كه آیا فرزندان من بهترند یا پسران امام علی(ع)؟ ابن سكّیت در جواب گفت: من، تو و فرزندان تو را با قنبر، خادم علی(ع) برابر ندارم. متوكل برآشفت و فرمان داد زبانِ وی را از قَفا بیرون كشند. غلامان او را به بدترین صورت شكنجه كرده و كشتند. ابن سكّیت متخصص لغت و شعرِ عرب بود و بیش از بیست اثر ازخود بر جای گذاشته است كه اصلاحُ المنطق و الالفاظ و الاضداد از آن جمله اند.
