بنیتو موسولینی در آغاز قرن بیستم تفكراتی سوسیالیستی داشت كه بر تقدم جامعه بر فرد و مالكیت عمومی مبتنی بود. اما در اواخر جنگ جهانی اول با یك چرخش یك صد و هشتاد درجه ای در عقاید سابق خود، به تبلیغ افكار تند ناسیونالیستی، نژادپرستی و ملی گرایى پرداخت. وی در راستای اهداف قدرت طلبانه خود، در 23 مارس 1919م حزب فاشیست ایتالیا را تأسیس كرد. اعضای این حزب به تجدید قدرت امپراتوری روم قدیم معتقد بودند و چون لباس های سیاه برتن می كردند به پیراهن سیاهان، معروف شدند. تفكر فاشیستی بر استقرار یك رژیم دیكتاتوری غیرپارلمانی و دشمنی با هر نوع آزادی استوار بود و در سیاست خارجی نیز مشی تجاوزكارانه را تبلیغ می كرد. فاشیسم، بیش از آن كه یك فلسفه یا ایده ئولوژی سیاسی باشد، یك روش حكومت است كه بر سه اصل حكومت فردی، قدرت و حاكمیت دولت و ناسیونالیسم افراطی بنا شده است. در حكومت فاشیستی، فردی كه در رأس حكومت قرار می گیرد مافوق قانون و واجب الاطاعه است. در این حكومت ها سازمان دولت با تكیه بر قدرت نظامی و گروه های فشار سیاسی و وسایل تبلیغاتی كه در اختیار دولت است آزادی های فردی را محدود می سازد و هرگونه حركت مخالفی را سركوب می كند. هم چنین فاشیسم به طور عام به رژیم های استبدادی متمركزی اطلاق می شود كه با ایدئولوژی تبعیض نژادی و ناسیونالیسم افراطی حكومت می كنند و با سركوب مخالفین، ایجاد اختناق و سانسور عقاید و افكار مردم، حكومت خود را تداوم می بخشند. موسولینی به كمك اعضای این حزب در اكتبر 1922م، با شعار قدرت، اطاعت و عدالت، شهر رُم، پایتخت ایتالیا را تسخیر كرد و به مقام نخست وزیری رسید. موسولینی از آن پس در تعقیب اهداف حزب فاشیست، به تدریج همه امور داخلی و خارجی را تحت سیطره خود درآورد. موسولینی به همراه هیتلر رهبر فاشیست آلمان، جنگ جهانی دوم را آغاز كرد اما سرانجام در اواخر جنگ، توسط میهن پرستان ایتالیایی دستگیر و در بیست و هشت آوریل 1945م تیرباران شد.
مطالب مرتبط
