پس از لشكركشی آقا محمدخان قاجار به قفقاز و تسلط بر آن نواحی، مخالفان وی همگی یا به اطاعت از خان قاجار گردن نهادند یا سركوب شدند. در این موقع، وی زمینه را برای اعلام مقصود اصلی اش مناسب دید و در نوروز سال 1175 ش برابر با دوازدهم رمضان 1210 ق، در تهران، به نام پادشاه ایران و سرسلسله پادشاهی قاجار تاج گذاری كرد. از همان روز، شهر نوپای تهران، كه در حدود 25 الی سی هزار نفر جمعیت داشت و بیش از نیمی از آنان سربازان آقامحمدخان قاجار بودند، به عنوان مركز كشور و پایتخت رسمی دودمان قاجار اعلام شد. آقامحمدخان، با آرزوهای دور و دراز خود و جویندگی مقام خلافت اسلامی، تهران را دارالخلافه نامید. نزدیك بودن به محل ایل قاجار در استرآباد مازندران، موقعیت جغرافیایی شهر به لحاظ قرار گرفتن در مركز ایران و محدود شدن كوه در سه طرف، از جمله دلایل اصلی انتخاب تهران برای پایتختی قاجار بود. آقامحمدخان در طول سالیان فرمانروایی خود، قبل و بعد از تاج گذاری، جنایات متعددی مرتكب شد و انسان های بی شماری را به كام مرگ فرستاد. تا این كه دو سال بعد در یكی از لشكركشی هایش به گرجستان توسط دو تن از خدمتكارانش كشته شد.
مطالب مرتبط
