شوم ترین روز تاریخ فلسطین
یوم النکبه یا روز نکبت، در تاریخ فلسطین روزی است که حتی با گذشت بیش از هفتاد سال از وقوع آن، از ذهن مردم آزاده جهان و فلسطین لحظه‌ای پاک نشده است. در شوم ترین روز تاریخ فلسطین روز بسیاری از مردم فلسطین با اقدامات وحشیانه و رژیم متجاوز و اشغالگر صهیونیستی مجبور به ترک خانه و کاشانه خود شدند.
شوم ترین روز تاریخ فلسطین
گروه سیاسی نورنیوز: «نکبه» کلمه ای عربى و به معناى مصیبت است، اصطلاحى است که اشاره به جنگ رژیم صهیونیستی و فلسطین در سال 1948 دارد که سرانجام به تأسیس رژیم جعلی اسرائیل انجامید و بیش از هشتصد هزار فلسطینى آواره شدند. روزی که فلسطینیان علی رغم اینکه خاطره خوشی از آن ندارند، اما برای به فراموشی سپرده نشدن حقی که در شوم ترین روز تاریخ فلسطین از آنها سلب شد، هر ساله در روز پانزدهم ماه مى، با برگزارى تظاهرات و تجمعات اعتراضى، از سالگرد این رویداد به عنوان سالگرد روز نکبت یاد میکنند.
در جریان درگیری های سال ۱۹۴۸و در شوم ترین روز تاریخ فلسطین بیش از ۵۳۰ شهر و روستا در فلسطین با خاک یکسان شد، ۱۵ هزار فلسطینی شهید شدند، ده ها فلسطینی به صورت دسته جمعی اعدام شدند و حدود ۱۸ هزار نفر اقدام به مهاجرت کردند. طبق آخرین آمارها، شمار شهدای فلسطینی از سال ۱۹۴۸ تاکنون به بیش از ۱۰۰ هزار نفر رسیده است.
رژیم صهیونیستی در ۱۵ مه سال ۱۹۴۸، ۷۸ درصد از خاک فلسطین یعنی تمام آن به استثنای کرانه باختری و غزه را اشغال کرد و هر ساله در این تاریخ اهالی اردوگاه‌ها، روستاها و شهرهای فلسطینی به همراه دیگر فلسطینی‌های مقیم خارج با برگزاری فعالیت‌های مختلف بر رد اشغالگری تأکید میکنند. برخی آوارگان فلسطینی با گذشت 72 سال از این موضوع همچنان کلید خانه‌های قدیمی خود را نگه داشته‌اند.
تاریخچه اشغال
این اتفاقات در حالی رخ داد که یک روز قبل یعنی در چهاردهم ماه مه 1948 نمایندگان احزاب و گروه های سیاسی و ملی صهیونیست در فلسطین اشغالی، در تالاری در تل آویو گرد آمدند و در حالی که جنگ ارتش های عربی برای انهدام اسرائیل ادامه داشت و شهر اورشلیم در محاصره نظامی ارتش های عربی و واحدهای چریکی عرب بود، داوید بن گوریون منشور استقلال اسرائیل را قرائت کرد و همه نمایندگانی که در آن گردهمایی حضور داشتند آن را امضا کردند. ساعتها بعد از این اقدام آمریکا و شوروى سابق این رژیم را به رسمیت شناختند و آژانس یهود نیز از قطعنامه 181 سازمان ملل متحد به عنوان سند شناسایى این رژیم نام برد. بر اساس تقویم عبری در اسرائیل، روز ۵ ایار، از اعیاد ملی در رژیم صهیونیستی است.
منشور استقلال اسرائیل، بیانگر تلاش صهیونیست ها را برای بازگشت به سرزمین پدری و اعلام برپائی کشوری مستقل در دل سرزمینی دیگر بوده و به نام دولت آینده اسرائیل تعهد می دهد که اعراب مقیم این کشور از آزادی و تساوی حقوق کامل برخوردار خواهند بود و کشورهای عرب همسایه را به صلح و آشتی فرا می خواند و به آنها پیشنهاد می دهد که در کنار اسرائیل برای آبادانی منطقه خاورمیانه با یکدیگر همکاری کنند. بلاشک این مفاد صرفا برای ریختن آب روی آتش جنگ و تثبیت سیاسی رژیم صهیونیستی بوده و محکومیت های مکرر رژیم صهیونیستی از سوی قطعنامه های مکرر سازمان ملل و شورای امنیت موید این ادعا است.
این منشور، از نظر قضائی و حقوقی، فاقد اعتبار بوده و برای دولت الزام آور نیست. به عبارت دیگر مردم اسرائیل نمی توانند در مراجع قضایی و سیاسی به منشور استناد کنند و اعمال مفاد آن را خواستار شوند. با این وجود این سند، صرفا از جهت اخلاقی و معنوی مهمترین سند تاریخی رژیم صهیونیستی به شمار می رود و دولت ها و پارلمان اسرائیل را نسبت به آنچه در این سند آمده است متعهد می سازد.
نقش انگلیس در پیدایش رژیم صهیونیست
گرچه رژیم صهیونیستی تنها یک روز پس از خروج آخرین سرباز انگلیسی از فلسطین تشکیل شد، اما این اقدام زمینه ها و ریشه هایی داشت که به گذشته ها و افکار نامقدس باز میگشت. زمینه سازی برای تشکیل این رژیم به نیم قرن قبل از روز اعلام تشکیل این رژیم یا روز نکبت باز می گردد.
پس از برپایی نخستین کنگره صهیونیسم در سال ۱۸۶۵ در شهر بال سوئیس و تصویب تشکیل دولت یهود در سرزمین فلسطین، مهاجرت صهیونیست ها به این سرزمین تحت حمایت استعمار انگلیس توسط سازمان جهانی صهیونیسم آغاز گردید.
چهار سال پس از این تاریخ سازمان جهانی صهیونیسم با هدف تسریع در روند مهاجرت یهودیان، شرکتی تحت عنوان صندوق ملی یهود تشکیل داد تا برای سکنی گزیدن یهودیان مهاجر در فلسطین زمین بخرد. زمین های خریداری شده توسط این صندوق به عنوان دارایی غیر قابل انتقال مردم یهود محسوب می شد.
پس از پایان جنگ جهانی اول، مهاجران یهودی به سمت فلسطین روانه شدند. در این تاریخ آژانس یهود برای هماهنگسازی و تسریع در روند مهاجرت یهودیان تشکیل شد.
با روى کار آمدن هیتلر در آلمان، نازیسم بهانه اى شد تا روند مهاجرت یهودیان به فلسطین شدت یابد به گونه اى که شمار یهودیان ساکن در فلسطین به بیش از 650 هزار نفر در سال 1948 رسید این در حالى بود که تنها 12 درصد از خاک اشغالى فلسطین در تصرف یهودیان بود.
از این زمان به بعد با حمایت علنى استعمار انگلیس خشونت برنامه ریزى شده صهیونیسم با هدف فرارى دادن فلسطینى ها و اسکان یهودیان مهاجر آغاز گردید. در همان سال ها، سازمان ملل که تازه توسط طرف هاى پیروز جنگ جهانى تشکیل شده بود و کاملا دراختیار آنان قرار داشت قطعنام هاى صادر کرد و سرزمین فلسطین را به دو بخش یهودى و فلسطینى تقسیم کرد. بلافاصله پس از صدور قطعنامه 181، کشتارهاى خونین گروه‌هاى ترور صهیونیستى آغاز شد.
در واقع تنها نمی توان صهیونیست ها را عامل توطئه اشغال و آوارگى ملت فلسطین دانست. بلکه باید این حقیقت را هم در نظر گرفت که اشغال فلسطین نتیجه توطئه هاى شوم بود که در سال 1897 میلادى در شهر بال سوئیس شروع شد و طى مراحلى با قیمومیت انگلستان بر فلسطین و صدور اعلامیه شوم بالفور در سال 1917 میلادى مقدمات حضور صهیونیست ها در فلسطین و واگذارى این سرزمین به آنها فراهم شد تا این که سازمان ملل متحد در تاریخ 29 نوامبر سال 1947 میلادى نزدیک به یک سال قبل از وقوع فاجعه دردناک اشغال فلسطین در سال 1948، قطعنامه شمار 181 خود را در مورد فلسطین صادر کرد و این کشور را میان یهودی ها و عرب ها تقسیم کرد.
مطالب مرتبط
